Obserwacje Ceres, największej znanej planetoidy, dostarczyły dowodów, że obiekt ten może być „mini planetą”. Możliwe także, że pod powierzchnią Ceres znajdują się duże ilości czystego lodu wodnego.

Obserwacje przy pomocy teleskopu Hubble’a, odsłoniły podobieństwa Ceres do skalistych planet, podobnych do Ziemi. Kształt tej dużej planetoidy jest prawie kulisty, co może oznacza, że obiekt ma zróżnicowane wnętrze, składające się ze skalistego jądra i zewnętrznej, cienkiej, pyłowej skorupy.

„Ceres to zarodek planety” – powiedziała Lucy A. McFadden z University of Maryland, College Park, członkini grupy, która wykonała obserwacje. – „Grawitacyjne perturbacje Jowisza miliardy lat temu nie pozwoliły Ceres zebrać więcej materiału i stać się większym obiektem„. Ceres ma średnicę około 930 km i przebywa wraz z wieloma mniejszymi obiektami w głównym pasie planetoid. Masa Ceres stanowi 1/4 całej masy pasa planetoid i jest 14 razy mniejsza od masy Plutona.

Astronomowie obserwowali największą planetoidę przez 9 godzin, czyli tyle ile trwa pełny okres obrotu tego obiektu. Teleskop Hubble’a zrobił Ceres 267 zdjęć. Z tych zdjęć badacze wywnioskowali, że planetoida ma prawie kulisty kształt. Średnica równikowa jest większa od średnicy przechodzącej przez bieguny. Komputerowe modele wykazały, że kuliste obiekty mają zróżnicowane wnętrza, z gęstym materiałem w jądrze i z lżejszymi minerałami przy powierzchni. Wszystkie podobne do Ziemi planety mają zróżnicowane wnętrza. W planetoidach znacznie mniejszych od Ceres nie wykryto takich struktur.

Naukowcy przypuszczają, że pod skorupą Ceres może leżeć lód wodny. Wskazuje na to stosunkowo mała gęstość dużej planetoidy, mniejsza od gęstości skorupy ziemskiej, oraz analiza widmowa powierzchni wykazująca obecność minerałów z zawartością wody. Badacze szacują, że gdyby Ceres składała się w 25 % z wody to byłoby jej więcej niż słodkiej wody na Ziemi.

Ceres była pierwszą planetoidą odkrytą przez człowieka. Sycylijski astronom – ojciec Giuseppe Piazzi zaobserwował ten obiekt 1 stycznia 1801 roku. Szukał planet w ogromnej luce między orbitami Jowisza i Marsa. Z czasem, gdy odkrywano coraz więcej obiektów w tym regionie, nadano im nazwy – „planetoidy” lub „małe planety”.