Powszechnie uważa się, że Księżyc powstał w wyniku zderzenia Ziemi z obiektem wielkości Marsa. Międzynarodowa grupa naukowców dowodzi, że miało to miejsce 100 milionów lat po uformowaniu się Układu Słonecznego. Swoje wnioski opierają na badaniach próbek z wnętrza Ziemi w połączeniu z symulacjami komputerowymi dysku protoplanetarnego, z którego powstały wszystkie planety obiegające Słońce. Odkrywcy tego faktu pochodzą z Niemiec, Francji oraz USA.

Artykuł napisał Grzegorz Sochacki.

Symulacje, które doprowadziły naukowców do takich wniosków dotyczyły procesu formacji Merkurego, Wenus, Ziemi i Marsa z wielu odłamków skalnych orbitujących wokół Słońca. Przeprowadzono 259 takich symulacji. Pozwoliło to znaleźć zależność pomiędzy czasem zderzenia Ziemi z obiektem wielkości Marsa, a ilością materii zaabsorbowanej przez naszą planetę po tym incydencie. Odkryta korelacja może służyć jako zegar wskazujący czas powstania naszego naturalnego satelity. Mamy już wiele metod na oszacowanie jak dawno to się stało, ale ten sposób jest wyjątkowy. Jest to pierwszy „zegar”, który nie jest oparty na procesie rozpadu promieniotwórczego pierwiastków radioaktywnych. Seth Jacobson, główny autor artykułu o tym odkryciu, komentuje, że owa relacja sama wyłoniła się z wielu symulacji i działała także w innych, przeprowadzonych wcześniej.

Znane były wcześniej aproksymacje masy przechwyconej po zderzeniu formującym Księżyc. Pokazany został też bezpośredni związek zawartości pierwiastków syderofilnych* w płaszczu ziemskim z ilością tej masy. Połączenie tych informacji z komputerowym modelem pozwoliło obliczyć, że Księżyc jest o 95 ± 32 miliony lat młodszy od Układu Słonecznego. Zgadza się to z częścią oszacowań opierających się na rozpadzie radioaktywnym, jednak nie ze wszystkimi. Nowa metoda datowania może przysłużyć się do odkrycia które z tych szacunków były miarodajne, ponieważ jest ona kompletnie od nich niezależna.

*syderofilne pierwiastki, w geochemii — pierwiastki chemiczne o powinowactwie chemicznym względem tlenu i siarki nie większym niż typowe dla żelaza np. nikiel, kobalt (źródło: encyklopedia.pwn.pl)

Autor

Grzegorz Sochacki