O obiekcie:

Mgławica planetarna M76 jest jednym z czterech obiektów tego typu widniejących w Katalogu. Jest nietypową mgławicą planetarną, gdyż w swoim centrum ma dwie gwiazdy, a nie jedną. Jej najbardziej widoczna część powstała, gdy jedna z gwiazd odrzuciła swoje zewnętrzne warstwy na koniec swojego życia jako czerwonego olbrzyma. Jej centralna część jest otoczona przez delikatne halo. Charakterystyczny kształt zawdzięcza temu, że w jej centrum znajduje się dysk materii (widoczna jako poprzeczka), z którego wyrzucany materiał tworzy widoczną część mgławicy. Charles Messier umieścił ją w swoim katalogu 21 października 1980 roku po tym, jak otrzymał list od swojego kolegi Pierre’a Mechaina, w którym on opisał swoje odkrycie z 5 września tego samego roku. W katalogu NGC ma ona dwa numery, gdyż przy jego tworzeniu została ona uznana za składającą się z dwóch odrębnych części.

Podstawowe informacje:

  • Typ obiektu: mgławica planetarna
  • Numer w katalogu NGC: 650, 651
  • Jasność: 10,1m
  • Gwiazdozbiór: Perseusz
  • Deklinacja: 51o 34′ 31″
  • Rektascensja: 1h 42m 24s
  • Rozmiar kątowy: 2,7′ x 1,8′

Jak obserwować:

Obiekt jest jednym z najtrudniejszych do znalezienia ze wszystkich występujących w Katalogu Messiera ze względu na swoją jasność i malutki rozmiar. Najlepiej obserwować ją średnim teleskopem, od 8″ średnicy mamy szansę zobaczyć jej dwie koliste części, a większe urządzenia mogą umożliwić obserwację halo. Na poszukiwania najlepiej wyjść w miesiącach jesiennych.

Na niebie można ją znaleźć, korzystając z gwiazd w Kasjopei: γδ Cas oraz gwiazdy w Andromedzie γ And, gdyż Małe Hantle leżą mniej więcej w połowie drogi między nimi. Warto posłużyć się również gwiazdą φ Per leżącą nieopodal.

Autor

Paweł Sieczak