Zdjęcie w tle: NASA
O obiekcie:
M62 jest jedną z najbardziej nieregularnych gromad kulistych w naszej galaktyce. Gromada znajduje się bardzo blisko centrum Drogi Mlecznej i działają na nią silne wpływy grawitacyjne, które odciągają część gwiazd z gromady w kierunku południowo-wschodnim, co zwiększa jej nieregularność. Pozorna jasność tego obiektu to 7,39m i jest ona oddalona od Ziemi o 22 200 lat świetlnych. Rzeczywista średnica gromady M62 wynosi około 100 lat świetlnych.
Do tej pory wewnątrz M62 odkryto około 89 gwiazd zmiennych. Niektóre bliskie układy podwójne w gromadzie generują silne promieniowanie rentgenowskiego, z czego część zawiera pulsary milisekundowe. Prawdopodobnie te pulsary powstały w wyniku bliskich interakcji gwiazd w gromadzie. M62 charakteryzuje się dość dużą gęstością gwiazdową w centrum.
W 2013 roku wewnątrz M62 odkryto czarną dziurę o masie gwiazdowej, która została oznaczona jako M62-VLA1. Ten typ czarnych dziur powstaje po zapadnięciu się masywnej gwiazdy. Była to pierwsza odkryta czarna dziura o masie gwiazdowej znajdująca się w gromadzie kulistej, należącej do Drogi Mlecznej. Przedtem w 2007 roku odkryto obiekt tego typu w gromadzie kulistej wewnątrz galaktyki M49.
Podstawowe informacje:
- Numer w katalogu NGC: NGC 6626
- Typ obiektu: gromada kulista
- Gwiazdozbiór: Wężownik
- Jasność: +7,39
- Deklinacja: -30°06’44,5”
- Rektascensja: 17h 01m 12,60s
- Rozmiar kątowy: 15′ x 15′
Jak i gdzie obserwować:
Obiekt można znaleźć około 7,5° na południowy wschód od Antares (α Sco), najjaśniejszej gwiazdy konstelacji Skorpiona. Inaczej M62 można zlokalizować prowadząc prostą między gwiazdami Skorpiona i Wężownika: ε Sco i θ Oph. Szukana gromada znajduje się mniej więcej w połowie odległości między gwiazdami.
Gromada obserwowana za pomocą lornetki wygląda jak mała zamglona plamka. W małych teleskopach M62 przypomina kształtem kometę, a w instrumentach o średnicy większej niż 8 cali można dostrzec poszczególne gwiazdy należące do gromady. Najlepszą porą na obserwacje tego obiektu jest lato. Gromadę trudno obserwuje się na półkuli północnej, bo pojawia się ona bardzo nisko nad południowym horyzontem.