Świecąca wieczorami Wenus osiąga największą jasność. Warto na nią patrzeć zarówno gołym okiem jak i przez teleskop.

Jasność Wenus wynosi -4,6 magnitudo (wielkości gwiazdowe). Jest trzecim co do jasności (po Słońcu i Księżycu) obiektem na ziemskim niebie.

Każdego pogodnego wieczora widać ją już kilkadziesiąt minut po zachodzie Słońca dosyć wysoko nad zachodnim horyzontem. Obecnie zachodzi około godziny 21:15.

Wielkości gwiazdowe są zwyczajowym sposobem podawania jasności obiektów niebieskich. Jasności gwiazd widocznych gołym okiem zawierają się w przedziale od -1 do +6 przy czym im mniejsza liczba tym jaśniejszy obiekt! Jaśniejsze od gwiazd są niektóre planety. Jowisz ma obecnie jasność -2,2, Saturn +0,2 (obie planety widoczne są wieczorem blisko siebie, wysoko nad południowym horyzontem). Wenus jest od nich kilkukrotnie jaśniejsza. Jasność Księżyca w pełni to -12, a Słońca ponad -26. Najsłabsze gwiazdy dostrzegalne przez największe teleskopy mają jasność +30.

Na Wenus warto spojrzeć przez teleskop. Zobaczymy wtedy, że jej wykazuje fazy podobnie jak Księżyc. W XVII wieku był to jeden z dowodów za heliocentrycznym systemem Kopernika.

Wenus jest pozornie podobna do Ziemi. Obiega Słońce w odległości równej 0,72 odległości Ziemi od Słońca, ma średnicę 12104 km (Ziemia 12756 kilometrów). Na tym jednak podobieństwa się kończą. Ciśnienie na Wenus jest 90 razy większe niż na Ziemi, temperatura waha się od 400 do 750 kelwinów. Wyjątkowo niesprzyjający istnieniu życia glob.

Autor

Michał Matraszek