Zaawansowany satelita telekomunikacyjny, który posłuży do przekazywania danych pomiędzy Ziemią a innymi satelitami i pojazdami, został wyniesiony na orbitę w w nocy z piątku na sobotę (8/9 marca 2002) przez rakietę Lockheed Martin Atlas 2A. Satelita będzie należał do sieci TDRS. Czym jest ta sieć, do czego służy i co ma wspólnego z katastrofą Challegera?

Misja warta 220 milionów dolarów rozpoczęła się dokładnie 8 marca 2002 o 23:59 naszego czasu. Rakieta została wystrzelona z platformy startowej 36A w bazie wojskowej Air Force na przylądku Canaveral na Florydzie. Start był opóźniony o 20 minut ze względu na problemy z przekazem danych pomiędzy platformą a centrum sterowania.

Centaur, ostatni człon rakiety, pracował aż do zużycia resztek paliwa, by umieścić satelitę na jak najwyższej orbicie. Dzięki temu zaoszczędzono trochę paliwa satelity przedłużając jego orbitalny żywot.

Po 30 minutach od startu satelita zwany Tracking and Data Relay Satellite-I (TDRS-I) został odłączony od ostatniego stopnia na wysokości o około 3000 kilometrów wyższej niż było to wymagane do powodzenia misji.

Był to 60-ty z rzędu udany lot rakiety Atlas. Ostatnia awaria miała miejsce w 1993 roku.

Grafika przedstawia możliwości sieci satelitów Tracking and Data Relay Satellite (TDRS). Sieć ta służy do przekazywania danych pomiędzy Ziemią a licznymi orbitalnymi jednostkami takimi jak wahadłowce, ISS, czy inne satelity.

W przeciągu najbliższych 10 dni satelita wykona osiem manewrów, których celem jest osiągnięcie kołowej orbity geostacjonarnej. Wtedy rozpocznie się dwumiesięczny okres testów. Po ich zakończeniu NASA przejmie satelitę na własność zmieniając jego nazwę na TDRS-9 i dołączając go do sieci TDRS.

Satelita będzie pośredniczył w komunikacji i pomagał w określaniu położenia wahadłowców, Międzynarodowej Stacji Kosmicznej i innych satelitów. Może przekazywać na Ziemię i z Ziemi głos, wizję, oraz dane.

Logo trzech nowych satelitów TDRS. Satelity Tracking and Data Relay Satellite nowej generacji są konstruowane przez Boeing Satellite Systems.

Pomysł systemu TDRS powstał w latach 70-tych XX wieku i stanowi alternatywę dla kosztownej, globalnej sieci naziemnych stacji kontrolnych. Pierwszy satelita sieci został wyniesiony w roku 1983 przez wahadłowiec Challenger w misji STS-6. Dziś NASA dysponuje siedmioma satelitami TDRS. Ósmy został zniszczony w katastrofie Challengera.

Nowe satelity TDRS znacznie różnią się od pierwszych satelitów tego typu kostruowanych przez firmę TRW. Prędkość transmisji została zwiększona z 300 Mb/s do 800 Mb/s a do tego jest bardziej odporna na zakłócenia. Nowa generacja satelitów TDRS dysponuje też nowymi możliwościami.

NASA zamówiła od Boeing Satellite Systems trzy satelity TDRS nowej generacji. TDRS-H znajduje się na orbicie od lipca 2000 roku, TDRS-J ma zostać wyniesiony w listopadzie 2002 przez rakietę Atlas 2A.

Autor

Marcin Marszałek