Zgodnie z tym co stwierdzili uczeni z National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) oraz Naval Research Laboratory, tegoroczna dziura ozonowa ponad Antarktydą jest pod względem rozmiarów drugą w historii.

Dziura ozonowa to zmniejszanie się ilości ozonu w atmosferze ponad kontynentem do poziomu niższego niż przed 1979 rokiem. Ozon zatrzymuje promieniowanie ultrafioletowe odpowiedzialne za powstawanie raka skóry i mające wpływ na rośliny i zwierzęta.

Maksymalny rozmiar dziura osiągnęła w tym roku 11 września. Objęła wtedy obszar prawie 28 milionów kilometrów kwadratowych (powierzchnia Polski to 312 tysięcy kilometrów kwadratowych). To mniej niż wynosi dotychczasowy, niechlubny rekord ustanowiony 10 września 2000 roku. Dziura objęła wtedy około 29,5 miliona kilometrów kwadratowych. W zeszłym roku obszar był znacznie mniejszy – „zaledwie” niecałe 21 milionów kilometrów kwadratowych.

NASA

Porównanie rozmiarów dziury ozonowej ponad Antarktydą w 2002 i 2003 roku. W latach tych objęte przez nią obszary wynosiły odpowiednio 20,7 i 27,9 milionów kilometrów kwadratowych.

Pomiary wykonywane są z Kosmosu przez satelity Earth Probe Total Ozone Mapping Spectrometer oraz NOAA-16. Dane łączone są z tymi, które dotyczą pionowej struktury dziury, a które NOAA uzyskuje z pomiarów wykonywanych z balonów.

Uczony z NASA, Paul Newman, stwierdził: „Na powstawanie dziury wpływ mają chlorki i bromki, ale także niskie temperatury, w szczególności w pobliżu krawędzi Antarktydy„.

Znając tempo w jakim zmniejsza się w atmosferze ilość niszczących ozon gazów stwierdzono, że zmiany pomiędzy kolejnymi latami są określane głównie przez różnice temperatur. To, że w tym roku dziura jest większa niż rok temu spowodowane jest właśnie znacznymi różnicami w pogodzie.