Są dowody na to, że ciało podobne do komety, o średnicy nie mniejszej niż 100 kilometrów, spadło na masywną, bardzo młodą gwiazdę. Sprawcą tego może być – podobnie jak Jowisz w naszym układzie – masywna planeta wokół tej gwiazdy.

Gwiazda, której nadano wdzięczną nazwę LkHalpha 234, jest sklasyfikowana jako typ Herbig Be. Jest około sześć razy bardziej masywna niż Słońce, a świeci dopiero 100 tysięcy lat, co jest krótko jak na gwiazdę.

Same obserwacje obiektów spadających na gwiazdy inne niż Słońce nie są już czymś wyjątkowym (pisaliśmy o nich: Teleskop Hubble’a odkrywa parującą planetę„>1, Wiele gwiazd posiada komety, może planety„>2).

„To jest ważne odkrycie ze względu na wiek tej gwiazdy. Jest ona najmłodsza ze wszystkich, u których zaobserwowaliśmy tego rodzaju zderzenia” – mówi Jian Ge, profesor astronomii i astrofizyki i kierownik zespołu badawczego. „Teraz wiemy, że ciała wielkości 100 km tworzą się wokół gwiazd już w tak wczesnym etapie ich życia„.

Takie wnioski wysnuto – jak w prawie wszystkich badaniach astrofizycznych – na podstawie analiz spektralnych światła gwiazdy, które podróżowało 3200 lat by dotrzeć do Ziemi. Analizy wykonano dla serii obrazów zebranych w październiku i listopadzie 2003 roku w odstępach około tygodniowych. Wszystko wskazuje na to, że światło tej gwiazdy ulega absorpcji przez otaczające ją chmury wodoru i helu, i że te także emitują.

„Spektakularne znikanie i powstawanie linii absorpcyjnej neutralnego sodu w obrębie pojedynczych obserwacji i brak korelacji tego faktu z liniami wodoru i helu sugeruje, że mamy do czynienia z ciałem kometopodobnym” – tłumaczy Chakraborty, jeden z badaczy związanych z odkryciem. Wiadomo jak gorąca jest ta gwiazda oraz do jakiej odległości przetrwają atomy neutralnego sodu. Z tego i z ruchów ciała typu kometa podczas spadku na gwiazdę obliczono jakie musiałby mieć rozmiary obiekt, który dostał się tak blisko do gwiazdy zanim wyparował. Odległość ta wynosi jedną dziesiątą odległości Ziemia-Słońce.

„Byliśmy świadkami wyjątkowego zbiegu okoliczności” – twierdzi Eric Feigelson, specjalista od badań młodych gwiazd. „Wydarzyło się coś w skali czasowej kilku dni co wpłynęło w ogromny sposób na obraz spektralny gwiazdy, i to kiedy ją akurat obserwowali astronomowie„.

Według Feigelsona, dowody na spadek komety znaleziono także dla pobliskiej gwiazdy beta Pictoris, ale ta jest starsza i mniejsza niż LkHalpha 234, a konsekwencje spektralne tamtego zderzenia były o wiele mniejsze niż teraz.

„Głównym powodem, dla którego widzimy planety w naszym układzie planetarnym jest wpływ grawitacyjny Jowisza na małe ciała w dalszych częściach układu” – wyjaśnia Ge. „Z biegiem czasu, niektóre ciała – przypominające kulki śnieżne – spadają w bliższe okolice Słońca i je widzimy jako komety„.

Zaobserwowany spadek więc wskazuje na obecność masywnych planet wokół młodej LkHalpha 234. Dostarcza również informacji na temat powstawania planet wokół i skali czasowej związanej z ewolucją masywnych gwiazd.

Badania zostały przeprowadzone przez astronomów z Uniwersytetu stanu Pennsylwanii (Penn State) przy pomocy 9,2-metrowego Teleskopu Hobby-Eberly w obserwatorium McDonald w Texasie. Praca na temat badań ukaże się 1 maja 2004 roku w Astrophysical Journal Letters.