35 lat temu, 11 kwietnia 1970 roku o 13:13 czasu środkowoamerykańskiego, ze stanowiska 39-A na Przylądku Canaveral wystartowała rakieta Saturn V, wynosząc w kierunku Księżyca trzyosobową załogę Apollo 13. Niewiele brakowało, a misja skończyłaby się tragedią.

Misją dowodził James A. Lovell, Jr., pilotem lądownika księżycowego byl Fred W. Haise, Jr., a pilotem modułu orbitalnego – John L. Swigert, Jr. Lądowanie zaplanowane było w obszarze Fra Mauro.

Drobny problem pojawił się 5 minut po starcie. Jeden z silników drugiego stopnia wyłączył się 2 minuty za wcześnie. Jego brak zastąpiono o 34 sekundy dłuższą pracą pozostałych czterech silników i dziewięcioma dodatkowymi sekundami pracy kolejnego stopnia.

Pierwsze dwa dni misji przebiegły bez kolejnych zakłóceń. W 56 godzinie lotu przeprowadzono bezpośrednią transmisję telewizyjną, którą Lovell zakończył słowami: “Tu załoga Apollo 13. Życzymy wszystkim miłego wieczoru. My przeprowadzimy inspekcję lądownika księżycowego Aquarius [Wodnik] i wrócimy do modułu orbitalnego Odyssey. Dobranoc!“.

Dziewięć minut później wybuchł zbiornik z tlenem, uszkadzając przy tym drugi. 300 tysięcy kilometrów od Ziemi astronauci praktycznie stracili prąd, światło i wodę. Jack Swigert wypowiedział do kontroli lotu słynne słowa: “Houston, mamy problem…“. Przez okno można było zobaczyć wyciek ze zbiorników.

Kontrola lotu musiała w ekspresowym tempie przygotować w ziemskich symulatorach plan awaryjny. Astronautom polecono przenieść się na znaczną część podróży do lądownika. Lądowanie na Księżycu oczywiście odwołano. Apollo 13 miał oblecieć Srebrny Glob i wrócić na Ziemię. Czas grał na niekorzyść astronautów, kończyły się zapasy wody, tlenu i energii. Problemem stało się usuwanie z kabiny dwutlenku węgla.

Należało natychmiast wyliczyć nowy sposób pracy silników, który zamiast na orbitę wokół Księżyca, miał sprowadzić załogę na Ziemię. Pierwszy manewr trwał 35 sekund i wykonano go już 5 godzin po wybuchu.

Astronauci byli głodni i spragnieni, praktycznie nie spali z powodu chłodu w lądowniku. Orientację statku kosmicznego utrzymywali dzięki manualnym manewrom i obserwacji położenia Słońca. Kontrola naziemna musiała przygotować plan włączenia opuszczonego modułu orbitalnego po trzech dniach nieplanowanego uśpienia.

Przed lądowaniem załoga powróciła do modułu orbitalnego i odrzuciła niepotrzebny lądownik księżycowy. Sporządzono dokumentację fotograficzną uszkodzeń. Rozpoczęło się lądowanie. Wszystko skończyło się szczęśliwie na Pacyfiku w pobliżu wysp Samoa. Astronauci, kontrola lotu i miliony ludzi na całej Ziemi mogło wreszcie odetchnąć z ulgą.