13 sierpnia nad ranem przypada maksimum Perseid, jednego z najbardziej aktywnych rojów meteorów. Obserwacje w tym roku utrudni jednak blask Księżyca. Jego pełnia wypada 12 sierpnia.

Meteory są widoczne przez kilkanaście dni wokół daty maksimum, ale największej ich ilości należy spodziewać się właśnie 13 sierpnia około 6:40 naszego czasu. U nas będzie już dzień, ale ten moment byłby doskonały do obserwacji dla mieszkańców Ameryki Północnej, gdzie wciąż byłoby ciemno.

Właśnie, „byłoby”. W tym roku Księżyc popsuje wszystko. Jego faza wynosić będzie 99 procent, a rozproszone w atmosferze światło będzie docierać do naszych oczu przez całą noc.

Księżyc będzie górować na wysokości zaledwie około 20 stopni, ale nie da się jego blasku zniwelować przez zasłonięcie go sąsiednim budynkiem czy dużym drzewem. Problem polega na tym, że światło odbite od Srebrnego Globu oświetla również atmosferę znajdującą się ponad naszymi głowami. Część tego światła rozprasza się w przypadkowych kierunkach, również w kierunku oczu obserwatorów. Blask Księżyca dociera więc tak naprawdę ze wszystkich stron nieba osłabiając blask innych obiektów. W analogiczny paskudny sposób obserwacje astronomiczne utrudniane są przez światła ulicznych lamp, mieszkań i inne, często niepotrzebnie świecące, obiekty.

Rysunek przedstawia ułożenie najjaśniejszych gwiazd gwiazdozbioru Perseusza oraz położenie radiantu roju Perseidów (czerwone kółko). Alfa Perseusza to Mirfak (jasność 1,82 magnitudo). Beta Perseusza to Algol (gwiazda zmienna zaćmieniowa o jasności zmieniającej się pomiędzy 2,12 i 3,40 magnitudo; okres zmian wynosi 2,87 dnia). Współrzędne równonocne radiantu to: rektascensja 3^h, deklinacja +59⁰.

Mimo to zachęcamy do obserwacji przynajmniej najjaśniejszych meteorów, te wciąż będą widoczne. Położenie radiantu roju prezentuje załączona mapka.

SpaceWeather

Na zdjęciu wykonanym w 1993 roku przez S. Kohlea widać ślad wytworzony w trakcie spalania meteoru w ziemskiej atmosferze. Meteory z roju Perseidów związane są z kometą okresową Swift-Tuttle. Poruszają się po podobnym jak ona torze. Kiedy Ziemia przechodzi w pobliżu ich orbity, w jej atmosferze obserwujemy ich nawet kilkaset w ciągu godziny.

Za rok, 13 sierpnia 2004 roku cieniutki sierp Księżyca wzejdzie dopiero około drugiej w nocy i obserwacje będą znacznie łatwiejsze. 12 sierpnia 2005 roku zajdzie on około 22:30 i warunki do obserwacji przez resztę nocy będą bardzo dobre. Dodatkową atrakcją za dwa lata będzie jasno świecący Mars (nie tak jasno jak obecnie rzecz jasna).