Badanie kraterów na Europie, jednym z księżyców Jowisza dostarczyło informacji na temat grubości pokrywy lodowej skuwającej jego powierzcnię. Jego grubość okazała się być większa niż 3 do 4 kilometrów. O odkryciu tym napisali w tygodniku „Science” z 9 listopada dwaj uczeni z Uniwersytetu w Arizonie.
Grubość pokrywy lodowej jest tematem burzliwych debat. Niektórzy uczeni twierdzą, że nie może ona mieć więcej niż 1 do 2 kilometrów, gdyż w przeciwnym wypadku nie mogłyby powstawać krawędzie i rozpadliny obserwowane na powierzchni księżyca. Inni twierdzą, że grubośc musi być dziesięciokrotnie mniejsza aby umozliwić ciepłu z wnętrza Europy kształtowanie powierzchni.
Fascynacja Europą bierze się stąd, że pod jej powierzchnią prawdopodobnie znajduje się ocean ciekłej wody, w którym mogło powstać życie. Projektuje się juz misję, której celem będzie zbadanie księżyca i wody pod jego powierzchnią między innymi za pomocą radaru. Jednak aby przeprowadzić badania, trzeba najpierw znać grubość skorupy lodowej.
Elizabeth P. Turtle i Elisabetta Pierazzo z Księżycowego i Planetarnego Laboratorium na Uniwersytecie w Arizonie przeprowadziły obliczenia symulujące energię potrzebną do utworzenia cenralnych wzniesień widocznych w kraterach uderzeniowych sfotografowanych przez sondę Galileo.
Co najmniej 6 spośród 28 kraterów powstałych w wyniku uderzenia meteorów odkrytych przez Galileo posiada wyraźne górki w swoich środkach. Wszystkie wzniesienia znajdują się w kraterach o śrdnicach większych niż 5 kilometrów.
„Nie mamy wielu kraterów uderzeniowych na Europie, lecz te które istnieją mówią nam wiele ponieważ rozumiemy proces powstawania kraterów lepiej niż inne procesy, które odpowiedzialne są za kształtowanie powierzchni tego księżyca” – powiedziała Turtle.
„Struktura kraterów wskazuje na to, że upadki meteorów nie spowodowały całkowitego odparowania lub przemieszania lodowej warstwy na powierzchni księżyca. Bazując na tej obserwacji, nasze obliczenia pokazały, że zamrożona warstwa musi mieć więcej niż trzy do czterech kilometrów.” – stwierdziła Turtle – „Muszę podkreślić, że to co udało nam się uzyskać to jedynie dolne ograniczenie na grubość lodu. Symulacje nie dają w wyniku górnego oszacowania”.
Centralne wzniesienia znajdują się w kraterach znajdujących się na Ziemi, Księżycu i Marsie. „Mamy geologiczne dowody, że ziemskie i księżycowe wzniesienia powstały z materiału, który został wynisiony na powierzchnię w momencie uderzenia.” – twierdzi Turtle.
Na Europie obserwujemy centralne wzniesienia. Świadczy to o tym, że uderzenie meteoru nie mogło spowodować rozbicia powierzchni lodowej i dotarcia do ciekłej wody, gdyż wydobywająca się woda nie byłaby w stanie utworzyć wzniesienia.
