W niedzielę na Ziemię powróciła kapsuła sondy Stardust, niosąca uwięzioną w aerożelu materię komety Wild 2. Po siedmioletniej misji, naukowcy zajrzeli do wnętrza kapsuły.

Misja Stardust przebiegała idealnie. Sonda została wystrzelona 7 lutego 1999 roku. Dwa lata później powróciła w okolice Ziemi, aby przyśpieszyć w polu grawitacyjnym naszej planety. W styczniu 2004 dotarła do komety Wild 2.

Kometa Wild 2 była doskonałym celem pod względem naukowym. Krążyła w zewnętrznej części Układu Słonecznego, aż w 1974 roku podczas zbliżenia do Jowisza jej orbita zmieniła się i kometa zaledwie parę razy przeleciała bliżej Słońca. Dlatego uważa się, że Wild 2 jest zbudowana z pierwotnej materii – takiej, z jakiej powstawał Układ Słoneczny 4,6 miliarda lat temu i mogącej zawierać substancje organiczne (według jednej z hipotez, trafiły one na Ziemię właśnie za pośrednictwem komet).

Podczas przelotu w pobliżu komedy, sonda Stardust otworzyła 35-centymetrową pułapkę na pył (wcześniej w ten sposób próbkowała cząsteczki międzyplanetarnej materii). Okruchy komety zostały uwięzione w aerożelu – ultralekkiej substancji przypominającej zamarznięty gaz – wpadając z dużą prędkością wbijały się w aerożel, pozostawiając lejkowate ślady. Przy tym wykonano 72 zdjęcia zamarzniętego jądra komety.

Po siedmioletniej podróży, podczas której przebyła 4,6 miliarda kilometrów, kapsuła sondy powróciła na Ziemię (Stardust wylądował!„>o lądowaniu Stardust pisaliśmy w niedzielę).

NASA

Naukowcy w laboratorium Johnston Space Center oglądają próbki pyłu komety dostarczone przez sondę Stardust.

We wtorek, w sterylnym laboratorium, otwarto kapsułę. Wcześniej Dow Brownlee, kierujący zespołem badaczy w Centrum Kosmicznym Johnsona w Houston, uprzedził kolegów, że śladów w aerożelu być może nie będzie się dało zobaczyć gołym okiem. Przewidywano, że uda się złapać kilkanaście okruchów mniejszych niż średnica włosa i jedną większą niż 1 mm. Rezultaty przeszły jednak najśmielsze oczekiwania. W aerożelu widać mnóstwo śladów, jeden wielkości nawet około centymetra.

W aerożelu może być nawet ponad milion cząstek o wielkości ponad 1 mikrona. Dobrze widać ślady w kształcie marchewki, powstałe podczas wpadania materii w pułapkę. Na końcach widać ciemny pył.

Nad badaniem składu, właściwości chemicznych i fizycznych, obecnością związków organicznych i spektroskopią będzie pracowało teraz ponad 150 naukowców z całego świata. Ponad 65 tysięcy ochotników zgłosiło się do projektu Stardust@home, w którym mogą pomóc w poszukiwaniu cząsteczek pyłu w aerożelu.

Prace naukowców w laboratorium JSC można śledzić na żywo przez kamerę internetową.

Misja w ciągu dekady kosztowała 200 milionów dolarów. Brownlee trafnie ucina dyskusje o zasadności takich wydatków na badania kosmiczne: „tyle samo kosztuje przez 10 lat dobrze zarabiający gracz baseballa„.