Pod koniec ubiegłego roku sonda SMART-1 wykonała podczas sekwencji testowych obserwacji Księżyca pierwsze zdjęcie naszego satelity z odległości 1000 – 5000 km.
SMART-1 krąży wokół Księżyca od 15 listopada 2004. Osiągnięcie orbity zajęło mu dwa miesiące. Więciej o wejściu sondy SMART-1 na orbitę można przeczytać w naszym wcześniejszym newsie. Pierwsze cztery dni po przechwyceniu go przez przyciąganie Księżyca były krytyczne. Istniało ryzyko ucieczki bądź uderzenia w Księżyc, dlatego wówczas uruchomiono silnik jonowy sondy w celu korekty trajektorii.
Silnik pracował do 29 grudnia kierując sondę tak, by zataczała coraz niższe okręgi wokół Księżyca. Między 29 grudnia a 3 stycznia 2005 silnik jonowy został wyłączony, by umożliwić w końcu wykonanie obserwacji Księżyca. W tym czasie wykonano bliskie zdjęcia Kamerą AMIE.
Zdjęcie wykonane 29 grudnia 2004 z pokładu sondy SMART-1 kamerą AMIE. Pierwszy z największych widocznych kraterów, Brianchon (w środku, przy lewej krawędzi) ma współrzędne 75o szerokości północnej i 86o długości zachodniej. Drugi z największych, Pascal ma odpowiednio współrzędne 74oN i 70oW.
Krater uderzeniowy Pitagoras jak widać ma bardzo złożoną strukturę. Mozaika zdjęć pokrywa na przekątnej ok. 120 km. Wzniesienie centralne to wynik odbicia materii podczas uderzenia. Zdjęcie wykonane 29 grudnia 2004 ze statku SMART-1 kamerą AMIE.
Silnik ponownie wyłączono 12 stycznia, aby zoptymalizować zużycie paliwa. Włączony zostanie 9 lutego. Do tego czasu SMART-1 wykona kolejne obserwacje. Potem silnik zostanie ponownie włączony, aby 28 lutego ostatecznie wprowadzić sondę na orbitę pomiędzy 300 – 3000 km. Wtedy przez pięć miesięcy przeprowadzona zostanie najważniejsza faza obserwacji.
Mozaika zdjęć Księżyca wykonanych za pomocą instrumentu AMIE sondy SMART-1 podczas systematycznych ujęć z orbity. Sięga od średnich szerokości do okolic biegunowych. Zdjęcie wykonane 29 grudnia 2004.
M.
wcześniej — No wcześniej to troszkę inaczej pisaliście. Nie, że osiągnięcie orbity zajeło mu dwa miesiące, tylko że wszedł na nią dwa miesiące wcześniej niż planowano.
Leszek B.
* * * — Faktycznie, jedno z drugim akurat nie ma wiele wspólnego. Dzięki za uwagę.
Tomasz
Kratery — Dlaczego nie widać na powierzchni Księżyca śladów uderzeń owalnych, np przez planetoidy podążające blisko stycznej, i uderzające pod ostrym kątem.Wszystkie ślady to idealne kółka, jakby Nasz Satelita wyławiał tylko okruchy z kosmosu wprost z zenitu obserwatora na równiku i na biegunach tak samo.
Leszek B.
owale i kółka — Dobre pytanie. Mogę się mylić, ale z tego co pamiętam, jest tak dlatego, że podczas uderzenia część materii przechodzi w fazę gazową i ciśnienie tego właśnie gazu „ukoławia” kształt krateru.