Mars to taki Texas, tylko że wszystko tam jest znacznie większe. Znajduje się tam największy w Układzie Słonecznym kanion, a także największy wulkan. Okazało się, że także zmarszczki powstające na piasku są tam około dwa razy większe niż te, które mogą powstać u nas na Ziemi.

Wstępne badania zmarszczek i wydm na Czerwonej Planecie, wykonane przy użyciu Mars Orbiter Camera zamontowanej na MGS pokazały, że zmarszczki osiągają do 6 metrów, a wydmy ponad 90 metrów wysokości!

Jednym sposobem na wyobrażenie sobie rozmiarów zmarszczek na piaskach Marsa jest wyobrażenie sobie tych struktur na Ziemi, następnie rozciągnięcie ich w pionie dwukrotnie bez zmiany ich rozmiarów w poziomie.

„One naprawdę wyglądają na większe w porównaniu ze zmarszczkami na piaskach Ziemi” – powiedział Kevin Williams z Smithsonian National Air and Space Museum.

Zmarszczki są czymś powszechnym na Marsie i często spotyka się je w nisko położonych obszarach oraz wewnątrz kraterów. Na Ziemi formują się z ziarenek piasku w długie równoległe linie. Dzieje się to pod wpływem poruszającego się wzdłuż tych linii wiatru lub wody. Wydmy formują się kiedy ziarnka piasku są zawieszone w powietrzu i jakby podskakują. To prowadzi do gromadzenia się piasku w formie poduszek, gwiazd czy też innych kształtów. Takie grupki mogą zostać uniesione znacznie wyżej i mogą utworzyć znacznie większe struktury.

Jak dokładnie powstają zmarszczki i wydmy na Marsie dalej nie wiemy, ponieważ zdjęcia nie dostarczają nam informacji o wielkości ziarenek piasku oraz o ich migracjach i innych ruchach, a to jest istotne przy określaniu procesu formowania się tych struktur. Chociaż posiadamy zdjęcia sprzed 30 lat zrobione przez sondę Viking to zdjęcia te nie dają nam rozwiązania, które pozwoliłoby nam stwierdzić czy zmarszczki poruszyły się przez ten czas. Na razie rozmiary struktur podobnych do zmarszczek są jedyną informacją jaką mogliśmy uzyskać.

Według Williamsa powstanie tak dużych zmarszczek, tak jak i wulkanów, związane jest ze słabą grawitacją Marsa, która wynosi około jedna trzecią grawitacji ziemskiej. Jednakże inne czynniki mogą także mieć na to wpływ. „Może być to spowodowane przez inną prędkość wiatru, gęstość powietrza oraz wiele innych czynników” – powiedział Williams.

Studiowanie struktur piaskowych na Marsie zaczęło się pod koniec lat 70 i na początku 80, kiedy pierwszych zdjęć Marsa dostarczyła nam sonda Viking. Później jednak natrafiono na problemy przy kontynuowaniu badań ze względu na małą znajomość szczegółów takich jak dokładne wielkości struktur czy wielkości ziarenek piasku.

Na pewno zadajemy sobie pytanie: Co nam ze studiowania wydm i podobnych struktur na Marsie? Otóż możemy dzięki nim bardzo dużo dowiedzieć się na temat lokalnej i regionalnej pogody oraz na temat wiejącego tam wiatru.

Dotychczas bezpośrednie spotkania z marsjańskimi wydmami mogliśmy przeżywać dzięki lądownikom Viking oraz misji Pathfinder.

Prawdopodobnie MER-y także spotkają na swojej drodze małe wydmy i zmarszczki. Może dzięki nim uda się uzyskać więcej informacji na temat tych struktur. Czekamy więc cierpliwie.