14 stycznia Wenus znalazła się w górnej koniunkcji ze Słońcem, co oznacza, że już za kilka tygodni ujrzymy ją na wieczornym niebie. Przemieszczając się przez gwiazdozbiory zodiakalne, przemierzy drogę od Strzelca do Panny, gdzie za 10 miesięcy, zniknie w blasku naszej dziennej gwiazdy. W tym czasie zbliży się do wielu jasnych gwiazd i planet oraz utworzy efektowne konfiguracje z Księżycem.

Do końca lutego, warunki widoczności Wenus będą niekorzystne, ze względu na bliskie sąsiedztwo Słońca i położenie na południe od ekliptyki. Na początku marca planeta będzie zachodzić dokładnie godzinę po Słońcu i stanie się najjaśniejszym po Księżycu obiektem wieczornego nieba. W kolejnym miesiącu czas ten wydłuży się do ponad dwóch godzin i odnalezienie jej nie powinno nikomu sprawić trudności.

14 kwietnia, dokładnie trzy miesiące po koniunkcji ze Słońcem, w odległości 4 stopni od Wenus przesunie się Księżyc. Właśnie wtedy rozpocznie się okres najlepszej widoczności Gwiazdy Wieczornej. 24 kwietnia planeta minie gromadę otwartą gwiazd – Plejady, a 3 maja najjaśniejszą gwiazdę Byka – Aldebarana. 7 maja spotka się z Saturnem, a 10 maja minie Marsa w odległości zaledwie 0,3 stopnia. 3 czerwca przesunie się 1,5 stopnia na północ od planety olbrzyma – Jowisza. Obie planety będą w tym czasie przebywać w gwiazdozbiorze Bliźniąt. Dziesięć dni później, 13 czerwca, dojdzie do bliskiego spotkania planety z Księżycem, który zbliży się do Wenus na odległość 1 stopnia. 20 czerwca nasza bohaterka przejdzie tuż obok gromady otwartej gwiazd Praesepe w Raku. 10 lipca minie najjaśniejszą gwiazdę Lwa – Regulusa, a trzy dni później ponownie spotka się z Księżycem.

W sierpniu Wenus osiągnie największą odległość kątową od Słońca (46 stopni), ale warunki jej widoczności będą szybko ulegały pogorszeniu. W ostatnim dniu miesiąca zbliży się do najjaśniejszej gwiazdy Panny – Spicy. Na przełomie września i października osiągnie maksymalną jasność (-4,6 mag.), ale będzie zachodzić pół godziny po Słońcu i będzie to kres jej wieczornej widoczności.