Myśląc logicznie, gdy Księżyc jest oświetlony w 50 procentach (jest w pierwszej albo ostatniej kwadrze), powinien świecić połową jasności Księżyca w pełni.

Faktycznie, gdyby dysk Księżyca był płaski jak biała kartka papieru albo ekran projektora, to jasność jego powierzchni byłaby cały czas taka sama i faktycznie świeciłby połową jasności.

Jednak w tym przypadku jest inaczej 😉 Księżyc w przybliżeniu jest kulą i ilość padającego (i odbitego) światła słonecznego na jednostkę powierzchni spada w pobliżu terminatora (tak samo jest na naszej planecie – w pobliżu ziemskiego terminatora jesteśmy o wschodzie i zachodzie Słońca, a wtedy oświetlenie okolicy jest mniejsze niż w środku dnia). W rejonie terminatora góry i głazowe nasypy wzdłuż księżycowego krajobrazu rzucają niezliczoną ilość cieni. To powoduje, że Księżyc wydaje się jaśniejszy w pobliżu oświetlonej krawędzi tarczy a bledszy w pobliżu terminatora.

Gdy widzimy Księżyc w pełni, Słońce świeci na niego prawie z tego samego kierunku, z którego my oglądamy go z Ziemi. Oznacza to, że wszystkie cienie rzucane przez góry są za nimi, więc są niewidoczne dla nas.

Po zaledwie 54 godzinach Księżyc świeci połową jasności, jaką miał podczas pełni! Natomiast, gdy Srebrny Glob jest w pierwszej kwadrze, jego jasność wynosi 1/11 jasności Księżyca w pełni.

Podczas ostatniej kwadry Księżyc jest ciemniejszy i ma tylko 1/12 swojej jasności w pełni. Spowodowane jest to księżycowymi morzami, które słabiej odbijają światło słoneczne.