“Wewnątrz najzupełniej ciemno. Prowadzą nas ku miejscom. Cisza zupełna, dywan kroki tłumi, nawet krzesło cicho się pod nami rozwarło. Ludzi moc, a cisi. Czekamy wraz z nimi. W oznaczonym czasie – dzwonek. Przedstawienie – tak przedstawienie życia wszechświata się rozpoczyna. Otacza nas dokoła jakaś poświata. Po chwili rozumiemy, że to widnokrąg po zachodzie. Jakbyśmy gdzieś w polu się znajdowali w godzinę po zgaśnięciu słońca. Zorza wieczorna powoli przygasa (prędzej jednak niż w rzeczywistości) i w górze tu i tam, i znowu kiedy indziej ukazują się światełka drobne, siłą ich światła rośnie, jest ich coraz więcej. Układają się w znane nam układy.
(…) Wszystkie te cuda wywołuje przyrząd potworny o dwu głowicach, lśniących setką oczu soczewkowatych. (…) Geniusz ludzki i cierpliwość stworzyła mechanizm, który pozwala widzieć sztuczny strop niebieski, do złudzenia wywołujący wrażenie prawdziwego“
Tygodnik Katolicki, 1929 r.
Relację napisał Mateusz Krakowczyk.
12 maja zakończyło się Seminarium Wiosenne Klubu Astronomicznego Almukantarat dla młodszych uczestników. W tym roku odbyło się w najstarszym i największym w Polsce teatrze nieba – Planetarium Śląskim. Naszym przewodnikiem po po planetaryjnym niebie oraz po zakamarkach tego majestatycznego gmachu był Pan Marek T. Szczepański. Organizacją spotkania zajęli się Martyna Chruślińska, Jakub Klencki oraz Mateusz Krakowczyk.
Podczas seminarium uczestnicy brali udział w seansach na temat życia gwiazd, nieba południowego oraz o budowie technicznej projektora Carl Zeiss Jena UPP 23/2. Można też było zobaczyć specjalną żarówkę o mocy 1,5 kW która wypełnia obie głowice aparatury. Po seansach odbyły się obserwacje astronomiczne. Okiem największej, 4,5-metrowej polskiej lunety, można było obserwować Marsa oraz formacje geologiczne na powierzchni Księżyca.
Grupa odwiedziła również stacje: klimatologiczną i sejsmologiczną położone w pobliżu planetarium w której poznała pozaastronomiczną działalność placówki. Odbyła się również prelekcja dotycząca modeli klasycznych przyrządów astronomicznych.
Nie obyło się również bez sesji referatowej, przeprowadzonej w sali konferencyjnej, zwanej również “salą porterową”. Tematem sesji były: “Obserwacje Astronomiczne i Astrofizyczne” zarówno te amatorskie, jak i profesjonalne. Zwycięzcą okazał się Michał Kruk, który opowiedział o problemie neutrin słonecznych. Wyróżnione zostały również referaty Dawida Borysa “Spojrzeć w Przyszłość”, Pawła Śliza “Neutrina i ich obserwacje” oraz Katarzyny Mikulskiej “Moon Illusion” który został również wyróżniony przez uczestników nagrodą publiczności.
Poza zajęciami astronomicznymi, atrakcją seminarium była wizyta w Kopalni Węgla Kamiennego “Guido” w Zabrzu. Zabytkowa kopalnia, dawniej część kopalni Makoszowy i zakład eksperymentalny, ukazuje zwiedzającym realia pracy górników i daje szansę choć trochę poznać warunki panujące 320 m pod ziemią.
Tradycyjne spotkanie kończące seminarium miało wyjątkowy charakter i odbyło się na sali głównej planetarium, pod rozgwieżdżonym, choć sztucznym niebem. Poza gwiazdami podczas “gwiazdowiska” można było również podziwiać, majestatyczną i zadziwiającą sylwetkę aparatury planetarium, syntezy myśli technicznej i astronomicznej, przerażającej swym pięknem. Seminarium zakończyło się wschodem planetaryjnego Słońca…
“Do zobaczenia pod innym niebem, w inną noc…“