Gwiazdozbiór Trójkąta Południowego, jak można się spodziewać po nazwie, leży na niebie południowym. Jest jednym z najmniejszych gwiazdozbiorów. Gołym okiem dostrzec można jedynie około 20 jego gwiazd, nie jest jednak widoczny z terenów Polski. Swoim kształtem przypomina trójkąt równoboczny, którego wierzchołkami są 3 jego najjaśniejsze gwiazdy. Można go obserwować na szerokościach geograficznych pomiędzy 90°S a 25°N. Sąsiaduje z takimi konstelacjami jak Ptak Rajski, Cyrkiel, Ołtarz czy Węgielnica.
Powyższy fragment mapy nieba przedstawia gwiazdozbiór Trójkąta Południowego w otoczeniu sąsiednich konstelacji.
Trójkąt Południowy jest najmniejszą z 12 konstelacji stworzonych pod koniec XVI wieku przez duńskich nawigatorów Fredericka de Houtmana i Pietera Dirkszoona Keysera. Po raz pierwszy opisał ją Petrus Plancius, ale w atlasie umieścił ją w złym miejscu – na południe od Okrętu Argonautów. Pod obecną nazwą i w poprawnym miejscu znalazła się w dziele „Uranometria” Johanna Bayera w 1603 roku.
Konstelacja jest odpowiednikiem dużo większego gwiazdozbioru – Trójkąta – należącego do nieba północnego. Mimo znacznie mniejszych rozmiarów od północnego, gwiazdy Trójkąta Południowego są jaśniejsze. Dzięki temu łatwo go odnaleźć na niebie.
Ilustracja przedstawia gwiazdozbiór Trójkąta Południowego. Pochodzi z dzieła Jana Heweliusza „Uranografia”.
Jednym z najpiękniejszych obiektów w gwiazdozbiorze jest para związanych grawitacyjnie galaktyk ESO 69-6, które są w trakcie zderzenia i łączenia się ze sobą. Z obu galaktyk wychodzą wstęgi z gazu i gwiazd, oderwanych od ich zewnętrznych obszarów. Swoim kształtem przypominają nuty na pięciolinii.
Zdjęcie pary galaktyk ESO 69-6. Zostało wykonane przy pomocy teleskopu Hubble’a.
.jpg){kind=link}