Według naukowców z NASA aktywność Słońca osiągnie niedługo maksimum w jedenastoletnim cyklu.
Aktywność Słońca przejawia się przede wszystkim w zmianach ilości plam (chłodnych obszarów), protuberancji (utrzymujących się tygodniami obszarów gorętszych) i rozbłysków (utrzymujących się jedynie kilka sekund obszarów gorętszych), a także we wzmożonym poziomie wiatru słonecznego. Jest to okres dwóch do trzech lat, w którym Ziemia jest najbardziej narażona na działanie elektrycznie naładowanych cząstek pochodzących ze Słońca, czyli właśnie wiatru słonecznego. Dla astronomów okres ten jest czasem wytężonych badań najbliższej Ziemi gwiazdy. Między innymi prowadzi się badania wpływu aktywności Słońca na pogodę na Ziemi. Mobilizowana jest wtedy największa ilość przydatnej do obserwacji Słońca aparatury. Jest to zarówno nowy sprzęt jak i starszy, ale wypróbowany. Słońce będzie “pod lupą” zarówno teleskopów naziemnych, jak i sond znajdujących się w kosmosie.
Słońce obracając się generuje pole magnetyczne. Nie wszystkie jednak obszary na jego powierzchni mają taką samą prędkość kątową. Obszary równikowe obracają się szybciej w porównaniu z biegunowymi. Jest to powodem skręcania linii pola magnetycznego wewnątrz Słońca. Jeżeli linie te “przebiją” się z wnętrza gwiazdy, powodują przejawy aktywności słonecznej. Aktywność ta zmienia się cyklicznie. Cykl ten wynosi ok. 11 lat. Bywało już jednak tak, że wynosił 9,5 a także 12 lat.