Gwiazdy o bardzo szerokich liniach emisyjnych. Gwiazdy Wolfa-Rayeta odkryli w 1876 roku C.J. Wolf i G. Rayeta. Występowanie szerokich linii w widmach emisyjnych może być wytłumaczone zakładając, że gwiazdy te mają bardzo rozległą i rozrzedzoną powłokę gazową, rozszerzającą się z dużą prędkością (przekraczającą 1000 km/s i dochodzącą nawet do 3000 km/s). Hipoteza ta została sformułowana przez kanadyjskiego astronoma Bealsa i, niezależnie od niego, amerykańskiego astronoma Menzela.
Gwiazdy Wolfa-Rayeta zaliczamy do gwiazd o największej światłości, bowiem ich blask absolutny oceniany jest na –4M do –8M. Ich średnice są około dwa razy większe od średnicy Słońca, a temperatury bardzo wysokie – od 60 000 do 100 000 K.
Gwiazd Wolfa-Rayeta znamy niewiele, około 200. Zaliczano je wcześniej do gwiazd klasy widmowej O – obecnie istnieje dla nich oddzielna grupa, oznaczona literą W. Czasami dzieli się je na dwie podgrupy, w zależności od tego, czy intensywniejsza jest linia węgla, czy azotu. W pierwszym przypadku gwiazdę oznacza się literami WC, a w drugim WN.
