O obiekcie:
Pod numerem 39 w katalogu Caldwella umieszczona została mgławica NGC 2392 oddalona od Ziemi o około 5 tysięcy lat świetlnych. Jest to mgławica planetarna, która zaczęła się formować, gdy 10 tysięcy lat temu umierająca gwiazda odrzuciła swoją zewnętrzną warstwę gazu i pyłu. Nastąpiło to po wyczerpaniu się paliwa w gwieździe, które napędzało fuzję jądrową wewnątrz gwiazdy.
Mgławicę NGC 2392 tworzą dwa dyski. Wewnętrzny, jaśniejszy i bardziej wyraźny, składa się z dwóch baniek gazu i pyłu, rozdmuchanych przez intensywny „wiatr” – strumień materii wyrzucany z bardzo dużą prędkością z centralnej gwiazdy. Bańki te mają eliptyczny kształt, który może być trudno dostrzegalny na zdjęciu, gdyż z tej perspektywy, jedna z baniek leży przed drugą, przesłaniając ją. Drugi, zewnętrzny dysk jest dużo bardziej subtelny i przypomina tęczówkę ludzkiego oka, choć dla astronomów podłużne struktury kojarzą się z ogonami komet. Przypuszcza się, że mogły one powstać w wyniku zderzenia się strumieni cząsteczek o różnych prędkościach.
Podstawowe informacje:
- Typ obiektu: mgławica planetarna
- Numer w katalogu NGC: 2392
- Jasność obserwowalna: +9,1m
- Gwiazdozbiór: Bliźnięta
- Deklinacja: +20° 54′ 42″
- Rektascensja: 7h 21m 19s
- Rozmiar kątowy: 47″ x 43″
Jak obserwować?
Najlepszym okresem do obserwacji mgławicy NGC 2392 jest późna zima, kiedy to gwiazdozbiór Bliźniąt jest wysoko nad horyzontem. Przy dobrych warunkach obserwacyjnych, mgławicę można dostrzec w dużej lornetce, jednak będzie ona bardzo słaba i bardziej przypominająca gwiazdę. Bardziej wyraźną strukturę mgławicy można zaobserwować za pomocą teleskopów z 8-calowym lustrem lub większych.