Luneta jest stosunkowo ciemnym gwiazdozbiorem nieba południowego. Mimo małej jasności zawiera wiele wartych uwagi obiektów głębokiego nieba. Niestety nie jest widoczna z terenów Polski, ale można ją obserwować na szerokościach geograficznych pomiędzy 90° S a 27° N. Sąsiaduje z takimi gwiazdozbiorami jak: Strzelec, Korona Południowa, Ołtarz, Paw czy Indianin.
Powyższy fragment mapy nieba przedstawia Gwiazdozbiór Lunety w otoczeniu sąsiadujących konstelacji.
Konstelacja powstała dopiero w XVIII wieku za sprawą francuskiego astronoma Nicolasa Louisa de Lacaille. Przedstawia rodzaj teleskopu, którego sam de Lacaille używał do obserwacji. W ten sposób miał uhonorować wielki wynalazek. Początkowo Luneta rozciągała się na północ pomiędzy Strzelcem i Skorpionem. Z czasem została pozbawiona części reprezentującej montaż i górę tubusu. Oficjalna, obecnie uznawana wersja Lunety została ustalona przez belgijskiego astronoma Eugena Delporte w 1930 roku i zajmuje obszar na południe od Strzelca i Korony Południowej.
Powyższa ilustracja pochodzi z atlasu nieba Aleksandra Jamiesona. Przedstawia pierwotne wyobrażenie położenia Lunety.
W Lunecie znajduje się grupa obiektów głębokiego nieba. Składa się z około 12 galaktyk. Najjaśniejszą z nich jest NGC 6868 – ogromna galaktyka eliptyczna. Została odkryta przez Johna Herschela w lipcu 1834 roku. Co ciekawe, w centrum posiada duże, młode gwiazdy i chmury pyłu, co nie jest typowe dla tego typu galaktyki. Najprawdopodobniej wynika to z niedawnego zderzenia z inną galaktyką spiralną.
Powyższe zdjęcie przedstawia galaktykę NGC 6868.
Korekta – Matylda Kołomyjec
