15 kwietnia 2012 o godzinie 20 w opozycji względem Słońca znajdzie się Saturn. Warunki do obserwacji są bardzo dobre: szósta planeta Układu Słonecznego świeci przez całą dobę na ciemnym niebie (Księżyc wschodzi 2-3 godziny po północy).
Planetę odnajdziemy na tle gwiazdozbioru Panny, 5 stopni (w lewo i powyżej) od Spiki, najjaśniejszej gwiazdy tego gwiazdozbioru o blasku +1,0 wielkości gwiazdowej. Jasność Saturna jest nieco większa i wynosi +0,2 magnitudo.
W czasie opozycji jasność planety osiąga maksimum. Do minimalnej wartości maleje odległość, która dzieli ją od Ziemi. 15 kwietnia wyniesie ona 1304 miliony kilometrów (8,72 jednostki astronomicznej).
Już w niewielkim teleskopie (o średnicy lustra większej niż 5 centymetrów) Saturn przestaje być tylko świecącym punktem. Zobaczyć można otaczający go pierścień, a także dostrzec Tytana, najjaśniejszy z księżyców planety.
Gdyby sprawiło komuś problem odróżnienie Saturna od znajdującej się obok Spiki, warto przyjrzeć się kolorom obu ciał: Saturn jest żółtawy, może pomarańczowy, a Spika świeci niebieskawym światłem. Poza tym blask planety jest spokojny, a gwiazda “migocze”.
Najostrzejsza fotografia wykonana kiedykolwiek z Ziemi. Dokładność zawdzięczamy technice adaptatywnej instrumentu NAOS-CONICA teleskopu VLT. Na zdjęciu widać południową część Saturna wraz z ciemną plamą o średnicy 300 kilometrów na biegunie południowym. Fotografia została wykonana w promieniowaniu podczerwonym. Jaśniejsza plama blisko równika jest pozostałością po wielkiej burzy, trwającej przez 5 lat ziemskich. Można dostrzec wiele pierścieni. Widoczne są przerwy: Cassiniego, Enckego i przerwa Colombo. Zdjęcie wykonano na falach o długości 1,6 i 2,2 mikrometra.
Zachęcamy do obserwacji! Planeta widoczna będzie jeszcze przez wiele tygodni. We wrześniu zniknie z nieba, by 25 października znaleźć się w złączeniu ze Słońcem (i maksymalnej, wynoszącej 1611 milionów kilometrów, odległości od Ziemi). Kolejna jej opozycja wypadnie 28 kwietnia 2013 roku.
