18 kwietnia około godziny 19 w maksymalnej zachodniej elongacji znajdzie się Merkury. Jego obserwacja na porannym niebie będzie jednak praktycznie niemożliwa. Nie pomoże w tym też złączenie z Księżycem.

Kąt Słońce-Ziemia-Merkury przyjmie znaczną miarę, bo aż 27 stopni. Jednak bardzo zła orientacja ekliptyki względem horyzontu spowoduje, że w momencie wschodu Słońca (około 5:35) Merkury znajdzie się na wysokości zaledwie 4 stopni nad horyzontem. Pół godziny wcześniej (gdy będzie jeszcze wystarczająco ciemno na prowadzenie poszukiwań) planeta świecić będzie praktycznie na horyzoncie. Możemy spać spokojnie, nie niepokojąc się myślą, że ucieka nam stosunkowo rzadka możliwość dostrzeżenia najbliższej Słońcu planety.

18 kwietnia o godzinie 22 na minimalną odległość do Merkurego zbliży się Księżyc. Te dwa ciała niebieskie rozdzieli na niebie kąt 6 stopni.

19 kwietnia w momencie świtu cywilnego (około 5:00) Srebrny Glob w fazie 4,5 procent świecić będzie 3 stopnie nad wschodnim horyzontem.

Schemat przedstawia wzajemne konfiguracje Ziemi i planet dolnych (Merkurego lub Wenus). Jest to spojrzenie “sponad” płaszczyzny Systemu Słonecznego i z układu w którym Ziemia nie porusza się, a planeta dolna krąży przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Punkt Z oznacza Ziemię, S – Słońce. G i D to górne i dolne złączenia planety ze Słońcem (widoczna jest wtedy ona w tym samym co Słońce kierunku, a jej odległość od Ziemi przyjmuje odpowiednio maksymalną i minimalną wartość), E i W to maksymalne elongacje, wschodnia i zachodnia (Merkury lub Wenus są na niebie odległe od Słońca o zaznaczony kąt beta przyjmujący wówczas wartość maksymalną). Odpowiednie odcinki mają długości (przy założeniu kolistości orbit): SZ = 1 AU (jednostka astronomiczna), SG = SD = SE = SW = 0,387 AU dla Merkurego i 0,723 AU dla Wenus. Kąty SEZ i SWZ są proste.

Zarówno Księżyc jak i Merkury będą teraz zbliżać się na niebie do Słońca. Nów Księżyca wypadnie 21 kwietnia około godziny 9, a górne złączenie Merkurego – 27 maja około godziny 13.