Mgławica planetarna Hantle znajdująca się ponad 1200 lat świetlnych od nas powstała w wyniku pozbycia się przez starą gwiazdę swoich zewnętrznych warstw. Mgławica ta, znana również jako Messier 27 (M27), była pierwszą zaobserwowaną mgławicą planetarną. Francuski astronom Charles Messier dostrzegł ją w roku 1764.
Wykonana przez Teleskop Hubble’a fotografia mgławicy planetarnej Hantle odsłania wiele różnokształtnych węzłów. Niektóre z nich wyglądają jak palce wskazujące na centralną gwiazdę (po lewej, w środkowej części zdjęcia); inne natomiast wyglądają jak oddzielne chmury, niekiedy wyposażone dodatkowo w ogony. Ich rozmiary wahają się pomiędzy 17 a 56 mld km, co stanowi kilkukrotną odległość od Słońca do Plutona. Każdy z nich zawiera materię o masie trzech mas Ziemi.
Węzły formują się na granicy pomiędzy gorącymi (zjonizowanymi) i chłodnymi (neutralnymi) częściami mglawicy. Ten obszar temperaturowego zróżnicowania oddala sie od centralnej gwiazdy podczas ewolucji mgławicy. W mgławicy planetarnej Hantle astronomowie obserwują węzły krótko po przejściu gorącego gazu.
Gęste węzły gazu i pyłu wydają się być naturalną częścią ewolucji mgławic planetarnych. Formują się one we wczesnych stadiach, a ich kształt ulega zmianie podczas rozszerzania się mgławicy. Podobne węzły zostały odkryte w innych pobliskich mgławicach planetarnych i są częścią tego samego ewolucyjnego schematu. Można je odnaleźć na wykonanych przez Hubble’a zdjęciach mgławicy planetarnej Pierścień (NGC 6720), mgławicy Eskimos (NGC 2392) oraz mgławicy Siatkówka (IC 4406).
Odkrycie węzłów we wszystkich pobliskich mgławicach pozwala astronomom wysnuć hipotezę, że mogą być cechą wspólną dla wszystkich mgławic planetarnych.
Powyższe fotografie uwidaczniają różnice pomiędzy obserwacjami wykonanymi z Ziemi, a pracą zespołu Hubble Heritage Team (STScI).