O programie:

Jednymi z najważniejszych misji dla ludzkości były misje Telstar. Były to pierwsze udane satelity telekomunikacyjne, czyli urządzenia, bez których życie dziś wyglądałoby zdecydowanie inaczej. Program ten był kontynuacją znacznie mniej znanych misji Echo. Ponadto stanowił on współpracę takich instytucji jak NASA, General Post Office (brytyjska poczta do roku 1969), Bell Telephone Laboratories (spółka córka firmy Nokia) oraz co ciekawe, AT&T i direction générale des Télécommunications (dzisiaj firma znana pod nazwą Orange), czyli aktualnie jednych z największych dostawców internetu na świecie.

Aby porozumiewać się z satelitami, wybudowanych zostało 6 stacji naziemnych – po jednej w każdym kraju biorącym udział w zarządzaniu misją. Państwa te to Stany Zjednoczone, Francja, Wielka Brytania, Kanada, RFN oraz Włochy. Stacje w większości służyły jedynie do tych misji i po ich zakończeniu, zostały zburzone, jednakże jedna z nich, czyli brytyjska Goonhilly Satellite Earth Station, pozostaje używana przez BBC i nie tylko po dziś dzień.

Alison Cassidy via Wikimedia Commons

Dysza satelitarna „Merlin” w Goonhilly Downs

Pierwsze satelity Telstar, czyli pierwszy i drugi model, nadal były eksperymentalne. Mimo tego dzięki nim udało się osiągnąć takie kamienie milowe jak pierwsza satelitarna rozmowa telefoniczna oraz nadanie pierwszego transatlantyckiego obrazu telewizyjnego. Misje te po raz pierwszy dały prowadzenie w wyścigu kosmicznym Stanom Zjednoczonym – Związkowi Radzieckiemu po raz pierwszy udało się wystrzelić własnego satelitę telekomunikacyjnego dopiero trzy lata później jako część programu Mołnia.

Pod nazwą Telstar można nawet dzisiaj znaleźć wiele satelitów, mają jednak one mało wspólnego z prawdziwymi satelitami Telstar, czyli pierwszym i drugim tego typu satelitą. Z tego powodu nie zostały wyróżnione w tym artykule.

Telstar 1

Misja Telstar 1 rozpoczęła się 10 lipca 1962 i początkowo szła dobrze. Satelita na pokładzie rakiety Delta bezpiecznie dotarł na orbitę. Jak się jednak okazało, data rozpoczęcia misji była bardzo niefortunna. Powodem tego jest to, że zaledwie dzień wcześniej, w wysokiej atmosferze, odbyła się amerykańska próba nuklearna, Starfish Prime. Naładowane elektrycznie cząstki, pochodzące z tej próby, utworzyły sztuczny pas radiacyjny. W wyniku oddziaływania tego pasu radiacyjnego z elektroniką satelitów, wiele z nich zostało uszkodzonych. Były to między innymi satelity TRAAC, Transit-4B, Ariel 1, Kosmos 5, Explorer 14 i 15, OSO-1, Alouette 1, ANNA-1B i co najważniejsze, Telstar 1.

Science Museum Group via Wikimedia Commons

Replika satelity Telstar 1

Uszkodzenia Telstar 1 spowodowały przedwczesne zakończenie misji, aczkolwiek satelita zdołał przetrwać kilka miesięcy. W tym czasie to właśnie on umożliwił pierwszą satelitarną rozmowę telefoniczną, między wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych, Lyndonem B. Johnsonem a prezesem AT&T, Frederickiem Kappelem. Oprócz tego za jego pomocą nadano na żywo pierwszy międzykontynentalny sygnał telewizyjny, ze Stanów Zjednoczonych do Wielkiej Brytanii.

Telstar 2

Następca satelity Telstar 1 wystartował niecały rok po niej, czyli w maju 1963 roku. Kontynuował on obowiązki swojego poprzednika, jednakże oprócz tego miał jeszcze za zadanie badać dystrybucję protonów i elektronów w pasach Van Allena.

Główną różnicą między satelitami było to, że nowszy model mógł przesyłać dane naukowe „na żywo”, poprzez mikrofalowe łączne telemetrii. Satelita umożliwił wielokrotne transmisje telewizyjne biało-czarne i barwne, m.in. z Ameryki do Europy i na odwrót, przy czym czas trwania transmisji był dwukrotnie dłuższy od okresów przekazywania przez Telstara 1.