Najlżejszy pierwiastek chemiczny, oznaczany symbolem H. Wodór został po raz pierwszy wyodrębniony w 1766 roku. Do dzisiaj poznano dwa trwałe izotopy wodoru, prot (1H) i deuter (2H, lub D), oraz jeden promieniotwórczy, tryt (3H lub T).
Jest to najpowszechniej występujący pierwiastek we Wszechświecie. Procentową obfitość wodoru w gwiazdach oznacza się literą X. Na Ziemi, występuje w niezbyt dużych ilościach (0.90% w górnych warstwach atmosfery) – głównie w postaci związanej (woda ciekła). Wodór wchodzi w skład praktycznie wszystkich znaczących związków organicznych, jest więc niezbędny dla procesów życiowych.
W stanie wolnym, wodór występuje w postaci cząsteczek dwuatomowych H2 – bezbarwny i bezwonny gaz, który łatwo dyfunduje przez różne materiały i dobrze rozpuszcza się w niektórych metalach (zwłaszcza w palladzie). Kation wodorowy, H+ powstaje w wyniku dysocjacji kwasów, a ujemny logarytm jego stężenia to współczynnik kwasowości (pH).
Wodór ma charakterystyczne serie widmowe, kolejno według orbitala docelowego:
- seria Lymana
- seria Balmera
- seria Paschena
- seria Bracketta
- seria Pfunda
- seria Humpreysa
Wybrane własności wodoru
Liczba atomowa: 1
Masa atomowa: 1.00794 u
Konfiguracja elektronowa: 1s1
Energia jonizacji: 13.598 eV
Elektroujemność: 2.1
Wartościowość: 1
Stopnie utlenienia: -1, lub +1
Temperatura wrzenia: 20.28 K (-252oC)
Temperatura topnienia: 13.81 K
Gęstość w warunkach pokojowych: 8,99 x 10-5/cm3
