125 lat temu – 17 stycznia 1877 roku włoski astronom Giovanni Schiaparelli (1835-1910), dyrektor obserwatorium w Mediolanie, zaobserwował na powierzchni Marsa dziwne linie, które nazwał „kanałami”.

W ciągu kilku lat marsjańskie kanały zdobyły wielki rozgłos. Amerykański astronom Persival Lowell, którego obliczenia przyczyniły się do odkrycia planety Pluton, uznał kanały za sztuczne obiekty, dzieło istot rozumnych.

Zdjęcie przedstawia włoskiego astronoma, Giovanniego Schiaparelli (1835-1910). Włoski astronom, dyrektor obserwatorium w Mediolanie, w 1877 roku zaobserwował na powierzchni Marsa linie, które nazwał „kanałami”.

Możliwość istnienia na Marsie wysokorozwiniętej cywilizacji inspirowała przez wiele dziesięcioleci nie tylko autorów science-fiction, ale także wielu poważnych uczonych. Podejmowano liczne próby nawiązania łączności z sąsiednią planetą. Były to między innymi słoneczne „zajączki” puszczane w kierunku Marsa za pomocą wielkiego zwierciadła oraz sygnały radiowe na różnych zakresach.

Międzyplanetarne sondy wysyłane od 1962 roku do Marsa nie wykryły śladów kanałów, które uznano za złudzenie optyczne. Pojawiła się też teoria, że jest to zarys struktury tektonicznej Marsa widziany w sprzyjających warunkach w dużej odległości od planety. Obecnie mianem marsjańskich kanałów (widocznych na zdjęciu powyżej) określa się inne, niewidoczne z Ziemi struktury, których pochodzenie jest wciąż tematem dyskusji naukowców (patrz wcześniejsze newsy: Lód mógł uformować niektóre z kanałów na Marsie„>1, Wulkany i życie na Marsie„>2, Marsjańskie wąwozy: A może dwutlenek węgla a nie woda?„>3, Czy na Marsie występuje dziś ciekła woda?„>4, Największe kanały powodziowe w Układzie Słonecznym„>5, Ślady antycznego dorzecza na Marsie„>6).

Rok 1877 był ważny w historii badań Marsa jednak także z innych powodów. Obok mitycznych „kanałów” odkryto dwa całkiem prawdziwe księżyce Marsa – amerykański astronom Asoph Hall odkrył i obliczył orbity marsjańskich naturalnych satelitów Phobosa i Deimosa.