Projekt stworzenia nowego napędu – Prometeusz – rozwija się niespodziewanie dobrze. Po listopadowych testach silnika HiPEP przeprowadzonych przez grupę z Glenn Research Center, nadszedł czas na naukowców z Jet Propulsion Laboratory (JPL) i ich system Nuclear Electric Xenon Ion System (Nexis).

Była to pierwsza próba silnika w „warunkach bojowych”. Wykorzystując standardowe źródło prądu (sieć energetyczną) zapewniono warunki wysokiej efektywności, mocy i dużego ciągu, które są potrzebne do użycia napędu nuklearno-elektrycznego. Jednak na sondzie Plany przyszłej misji na Jowisza„>Jupiter Icy Moons Orbiter, dla której przeznaczony jest napęd, źródłem tej energii będzie reaktor jądrowy. Silnik jonowy zostanie przez JIMO użyty do przemieszczania się pomiędzy lodowymi księżycami Jowisza: Ganimedesem, Kalisto i Europą.

„Pierwszego dnia testów Nexis zademonstrował najwyższą efektywność spośród wszystkich ksenonowych silników jonowych testowanych do tej pory” – powiedział dr James Polk z JPL.

Test odbyły się 12 grudnia 2003 roku w tej samej komorze próżniowej, w której rok wcześniej Silnik jonowy przepracował blisko 5 lat„>zakończył swą wieloletnią pracę zapasowy silnik sondy Deep Space 1. Nexis wytworzył moc 20 kilowatów, 20 razy większą niż Deep Space. Umożliwia to większy ciąg i osiągnięcie większej prędkości przy danej masie statku. Pojazd ma zabrać 2 tony paliwa, dziesięć razy więcej niż Deep Space. Ma działać przez 10 lat, czyli trzy razy dłużej.

Osoby pracujące nad systemem Nexis to w większości ci sami ludzie, którzy pomogli stworzyć silnik jonowy sondy Deep Space 1, która okazałą się wielkim sukcesem NASA.

„Silnik NExis to większy i lepszy potomek Deep Space, który swą przewagę technologiczną zawdzięcza zastąpieniu metalu materiałami opartymi na węglu” – mówi Tom Randolph z JPL. – „Dobre wyniki silnika zawdzięczamy projektowi, który został oparty na modelach komputerowych przetestowanych już podczas misji Deep Space oraz na testach materiałów„.

Większość chemicznych silników rakietowych na paliwo ciekłe lub stałe pracuje w krótkich okresach czasu, acz bardzo intensywnie. Silnik jonowy wyprodukuje tylko niebieską poświatę jonów ksenonu, gazu szlachetnego, który można odnaleźć na przykład w lampach ulicznych. Siłą ciągu wytworzona przez silnik odpowada naciskowi kartki papieru na dłoń. Jednak na dłuższą metę, taki silnik może wytworzyć dwadzieścia razy większy ciąg w przeliczeniu na kilogram paliwa niż tradycyjne silniki rakietowe.

Kluczem do tej technologii jest wysoka prędkość wylotowa. Silnik jonowy może pracować zużywając zaledwie kilkaset gramów paliwa dziennie, może więc być ultra lekki. Oznacza to zminiejszenie kosztów wystrzelenia, a napędzany silnikiem jonowym pojazd kosmiczny może dotrzeć dalej niż jakikolwiek inny i do tego szybciej.