Rylec jest ósmą najmniejszą konstelacją. Pierwszy raz pojawił się w publikacji francuskiego astronoma Nicolasa-Louisa de Lacaille’a w XVIII wieku. Gwiazdozbiór początkowo przedstawiał narzędzia związane wstążką i nazywał się z francuskiego „Les burins”, co oznacza dłuta. Później nazwa została zmieniona na znaną obecnie – Rylec. W Polsce możemy obserwować go zimą, ale widoczny jest tylko częściowo.
Powyższa ilustracja przedstawia pierwotne wyobrażenie gwiazdozbioru Rylca i pochodzi z atlasu gwiazd niemieckiego astronoma Johanna Bodego.
Rylec wypełnia przestrzeń pomiędzy gwiazdozbiorami Gołębicy i Erydanu. Poza nimi sąsiaduje jeszcze z Zającem, Zegarem, Złotą Rybą i Malarzem. Jest stosunkowo słabo widoczną konstelacją; wszystkie należące do niej gwiazd są ciemne. Najjaśniejsza – Alfa (α) Caeli ma jasność obserwowalną wynoszącą zaledwie 4.44 magnitudo. Jest gwiazdą podwójną, towarzyszy jej czerwony karzeł klasy M o jednej setnej jej jasności i dużo mniejszej masie.
Na powyższym obrazku widać fragment mapy nieba przedstawiający gwiazdozbiór Rylca w otoczeniu sąsiadujących konstelacji.
Rylec leży daleko poza Drogą Mleczną. Nie posiada żadnych głębokiego nieba, które miałyby nazwy zamiast numerów – można znaleźć w nim tylko kilka słabo widocznych galaktyk. Jedną z nich jest galaktyka spiralna z poprzeczką NGC 1679. Znajduje się o dwa stopnie na południe od pomarańczowego giganta Zety Caeli.
Zdjęcie NGC 1679 wykonane na podstawie obserwacji Kosmicznego Teleskopu Hubble’a
