Obserwatorium Gemini opublikowało niezwykłe zdjęcie mgławicy N44. Nazywana kompleksem superbąbli mgławica to plątanina falujących chmur materii, przewiewanych przez wiatr generowany przez masywne gwiazdy i rozświetlanych ich promieniowaniem. Dominujący bąbel ma rozmiary 325 na 250 lat świetlnych. Obecnośc gromady masywnych gwiazd w środku bąbla spowodowała wydmuchanie widocznej na zdjęciu dziury, nadającej mgławicy kształt rozwartego pyska kosmicznej bestii.

Astronomowie nie mają jasnego obrazu, w jaki sposób bąbel wyewoluował w ciągu ostatnich 10 milionów lat, jednak zgadzają się co do tego, że za niezwykły wygląd obłoku odpowiada obecność gromady gwiazd w środku. Być może eksplozja jednej z masywnych gwiazd miała kluczową rolę w powstaniu bąbla.

„Ten region to wielkie laboratorium pozwalające nam zagłębić się w niezwykłe zjawisko” – mówi Sally Oey z Uniwersytetu w Michigan. – „Obserwacje z przestrzeni kosmicznej wskazały na obecność świecącego w promieniowaniu X gazu, uciekającego z bąbla. Takie zachowanie jest przewidywane przez teorię, jednak jest to jedyny obiekt, w którym je zaobserwowano„.

Jedna tajemnic, które kryje ten obiekt, związana jest z rolą ekslozji supernowej (wybuchu masywnej gwiazdy z centralnej gromady) w ukształtowaniu bąbla. „Gdy przeanalizujemy prędkości gazu w chmurze dopatrzymy się niezgodności pomiędzy wielkością chmury a prędkością wiatru wiejącego z gromady masywnych gwiazd. Wyjaśnienie może być związane z supernową, wiekiem gromady, orientacją i kształtem chmury. Najważniejsze, że nadal jest tu wielkie pole do badań, a nowe zdjęcia będą tu wielce pomocne„.

Obserwatorium Gemini poza zdjęciem udostępniło społeczności naukowców również dane obserwacyjne z przeznaczeniem do dalszych analiz. Opublikowane zdjęcie jest jednym z najdokładniejszych obrazów tego regionu, znajdującego się w Wielkim Obłoku Magellana. Zdjęcie obrazuje gęstość materiału i skład gazu, kolory odpowiadają wzbudzonym atomom wodoru, cząsteczką tlenu czy siarki.

Poza największym bablem, na zdjęciu widoczne są również mniejsze wypustki przylegające do centralnego bąbla. Większość z nich powstała prawdopodobnie w wyniku tego samego procesu, który ukształtował centralną gromadę lub w wyniku kompresji, gdy oddziaływanie gwiazd z gromady wypychało gaz. Wygląd mgławicy z Ziemi może być również związany z jej ustawieniem względem obserwatora, które sprawia, że wydłużony w rzeczywistości kanał w obłoku wydaje nam się jedynie rozwartym monsturualnym pyskiem.