Masywne gwiazdy naszej Drogi Mlecznej spektakularnie przeżywają swój czas. Zapadają się z rozległych kosmicznych chmur, rozpoczynając tworzenie ciężkich pierwiastków w swoich rdzeniach. Po upływie kilku milionów lat zawartość ich wnętrz wzbogacona o produkty przemian jądrowych zostaje z powrotem wyrzucona w przestrzeń kosmiczną, gdzie formacja gwiazd może rozpocząć się na nowo.
Rozszerzająca się chmura znana jako Cassiopeia A jest przykładem ostatniej fazy gwiazdowego cyklu życia. Światło z eksplozji, która stworzyła tę pozostałość po supernowej, zostałoby zauważone z Ziemi około 350 lat temu, po 11 000 latach podróży.
Powyższe podkolorowane zdjęcie stanowi złożenie danych z zakresu promieniowania X i widzialnego, badanych przez teleskopy Chandra i Hubble. Ukazuje wciąż gorące włókna i zagęszczenia w obłoku, rozciągającym się na ponad 20 lat świetlnych. Wysokoenergetyczna emisja promieni X pochodząca od określonych pierwiastków została oddana za pomocą barw — krzemu w czerwonej, siarki w żółtej, wapnia w zielonej oraz żelaza w kolorze fioletowym. Przyjęty system pomaga astronomom odkrywać, jak zachodzi recykling galaktycznej materii gwiazdowej. Wciąż zwiększająca rozmiary zewnętrzna otoczka ukazana została w odcieniach niebieskiego.
Jasna plamka w okolicach środka okazuje się gwiazdą neutronową, niezwykle gęstym, zapadniętym jądrem masywnej gwiazdy.
