Ołtarz, niewielki gwiazdozbiór nieba południowego, pierwszy raz został skatalogowany w II wieku naszej ery przez Ptolemeusza. Nie zawiera żadnych obiektów Messiera i nie są z nim związane deszcze meteorów, ale za to siedem z jej gwiazd ma własne planety. Nie jest widoczny z terenów Polski.
Choć żaden mit nie opowiada bezpośrednio o samym Ołtarzu, pojawia się on w dwóch historiach. Według jednej z nich ma reprezentować ołtarz, na którym bogowie greccy przysięgali pokonać Kronosa, tytana i pana całego świata. Według innej jest to ołtarz króla Arkadii Lykaona, który zabił własnego syna i podał jego ciało Zeusowi, królowi bogów, do zjedzenia, a później spróbował zabić boga podczas jego poobiedniej drzemki. Zeus wpadł w szał wściekłości i za karę zamienił króla w wilka, a jego pozostałych pięćdziesięciu synów zabił swoimi błyskawicami.
Najjaśniejszą gwiazdą konstelacji jest Beta Arae (β Ara) o magnitudo 2,84. To nadolbrzym oddalony od nas o około 603 lata świetlne. Kolejna co do jasności jest Alpha Arae (α Ara). To gwiazda zmienna, której jasność zmienia się od 2,76 do 2,9 magnitudo. Znajduje się 240 lat świetlnych od nas. Obraca się tak szybko, że z jej równika odrywa się gaz, który później krąży wokół niej w postaci dysku. W Ołtarzu są też inne interesujące gwiazdy, na przykład Mu Arae (μ Ara), którą okrążają cztery planety wielkości Jowisza.
W obrębie gwiazdozbioru znaleźć można też warte uwagi obiekty głębokiego nieba. Należy do nich Mgławica Płaszczki, inaczej nazywana Henize 3-1357 (Hen-1357), najmłodsza ze znanych nam mgławic. Jej centrum zajmuje biały karzeł, a o 0,3 sekundy kątowej od niego znajduje się kolejna, towarzysząca mu gwiazda. Sama mgławica, choć jest znacznie mniejsza od większości innych obiektów tego typu, zajmuje obszar 130 razy większy niż nasz Układ Słoneczny.