Gwiazdozbiór Muchy leży na południowym niebie w pobliżu bieguna południowego. Został on stworzony przez holenderskiego astronoma Petrusa Planciusa pod koniec XVI wieku. Po raz pierwszy został uwzględniony w atlasie nieba w 1603 roku – była to „Uranometria” Johanna Bayera.
Gwiazdozbiór Muchy z Uranometrii Johanna Bayera
Konstelacja powstała na podstawie obserwacji holenderskich nawigatorów Pietera Dirkszoona Keysera i Fredericka de Houtmana podczas ich wypraw do Indii Wschodnich. Gdy Petrus Plancius wprowadzał konstelację, pozostawił ją bez nazwy. W „Uranometrii” ukazała się jako „Apis” – z łaciny Pszczoła – nazwa ta była powszechnie używana przez około dwa stulecia, natomiast później konstelacja była znana jako Mucha Południowa. Pod nazwą Mucha pojawiła się w 1602 roku na globusie autorstwa holenderskiego kartografa Willema Janszoona Blaeu.
Powyższy fragment mapy nieba przedstawia gwiazdozbiór Muchy w otoczeniu sąsiednich konstelacji.
Gwiazdozbiór posiada wiele interesujących obiektów głębokiego nieba, w dwie jasne gromady kuliste: NGC 4372 i NGC 4833, system Nova Muscae 1991, układ podwójny z czarną dziurą, mgławice planetarne NGC 5189 oraz MyCn 18. Ta ostatnia to słynna mgławica, której centralna gwiazda umiera. Jej jądro obecnie się ochładza, aż stanie się białym karłem. Pierścienie kolorowego świecącego wokół niej gazu tworzą charakterystyczny kształt klepsydry. Warta uwagi jest też mgławica Dark Doodad.
Raghvendra Sahai and John TraugeZdjęcie MyCn18, młodej mgławicy planetarnej znajdującej się w odległości około 8000 lat świetlnych od Ziemi, wykonane za pomocą Wide Field and Planetary Camera 2 (WFPC2) na pokładzie Kosmicznego Teleskopu Hubble’a.
Korekta – Matylda Kołomyjec
