Dziś w nocy o 01:14 sonda DART zderzyła się z planetoidą Dimorphos, zmieniając w ten sposób jej ruch wokół większej planetoidy Didymos. Tym samym rozpoczął się gorący okres dla wszystkich astronomów zajmujących się Układem Słonecznym i małymi ciałami niebieskimi. Na efekty ich pracy i dalsze kroki w obronie planetarnej trzeba będzie jeszcze poczekać. Tymczasem możemy podziwiać zdjęcia wykonane tuż przed zderzeniem, zrobione przez kamerę pokładową DRACO.
Źródło filmu: NASA/Johns Hopkins APL
Na filmie zestawiono zdjęcia z ostatnich 5 i pół minuty przed uderzeniem. Początek filmu jest dziesięciokrotnie przyspieszony względem rzeczywistego tempa zbliżania się statku do planetoidy. Ostatnich 6 obrazów pojawia się w takim tempie, w jakim przesłała je kamera Draco na Ziemię. Na filmie widać jak stopniowo satelita Dimorphos wypełnia coraz bardziej pole widzenia kamery. Średnica tej planetoidy to 160 metrów. Widziany na samym końcu fragment jej powierzchni ma jedynie 16 metrów na wskroś.
Zderzenie DARTa z asteroidą obserwowano także z Ziemi. SAAO, czyli zespół teleskopów w Południowej Afryce, obserwował układ Didymos. Uzyskane zdjęcia złożono w film poniżej. Widać na nim chmurę pyłu (jasna smuga), która wzbiła się po zderzeniu z planetoidą.
Źródło filmu: SAAO
Zderzenie było także obserwowane przez zespół DART-OPTiK w Kenii i wiele innych teleskopów (w tym JWST, Hubble i misję Lucy).
Here is the very moment of the #DARTMission impact, seen from our telescope in Kenya #DARTOPTiK 🇰🇪🔭 pic.twitter.com/lBgL2SaYPW
— DART – OPTiK (@DartOptik) September 27, 2022
Misja DART jest kierowana przez Johns Hopkins Applied Physics Lab na zlecenie NASA Planetary Defense Coordination Office (Biuro Koordynacji Obrony Planetarnej NASA) jako projekt Planetary Missions Program Office (Biura Programu Misji Planetarnych). DART jest pierwszą na świecie misją testującą obronę planetarną poprzez celowe uderzenie w planetoidę Dimorphos by nieco zmienić tor jej ruchu. Choć planetoidy Didymos i Dimorphos nie zagrażają Ziemi, cełem misji jest pokazanie, że statek kosmiczny może samodzielnie nawigować w celu zderzenia ze stosunkowo małą planetoidą i wykazanie, że przekierowanie planetoidy poprzez uderzenie jest wykonalne na wypadek gdyby kiedykolwiek odkryto planetoidę, która byłaby na .kursie kolizyjnym z Ziemią.