Strumień materii wypływający w sposób ciągły z korony Słońca we wszystkich kierunkach w przestrzeń międzyplanetarną, składający się przede wszystkim ze swobodnych elektronów, protonów, cząstek alfa, oraz niewielkiej liczby jąder cięższych pierwiastków. Skład chemiczny wiatru słonecznego jest taki sam jak skład atmosfery Słońca, z której wiatr bierze swój początek. Istnienie wiatru przewidzieli na początku lat 50. XX wieku astronomowie L. Biermann i E. N. Perker. Doświadczalne potwierdzenie jego istnienia przyniosły badania satelitarne w latach 1959-1962.
W ciągu każdej sekundy ze Słońca wypływa około 5 milionów ton materii. W okolicach Ziemi prędkość wiatru słonecznego waha się w granicach 250-800 km/s, ze średnią 350 km/s, strumień masy wiatru wynosi około 1012 cząstek/m2, a jego gęstość około 5 cząstek/cm3. Natężenie wiatru słonecznego zmienia się wraz ze zmianami w aktywności słonecznej.
Bezpośrednią przyczyną powstawania wiatru słonecznego jest ustawiczny dopływ do zewnętrznych warstw Słońca dużych ilości energii, która zostaje odprowadzana z korony słonecznej w przestrzeń wraz z tworzącą koronę materią.
Razem z materią, wynoszone jest ze Słońca pole magnetyczne. Wobec tego wiatr słoneczny oddziałuje silnie z zewnętrznymi częściami magnetosfery Ziemi, napierając na jej część zwróconą ku Słońcowi.
Silnym wybuchom na Słońcu – erupcjom słonecznym – towarzyszą wyrzucanie w przestrzeń większych porcji plazmy słonecznej i silne zaburzenia w ziemskim polu magnetycznego.
Wiatr słoneczny odpowiada też za powstawanie i odchylanie warkoczy komet, gdy te zbliżą się dostatecznie do Słońca.
