Nowe sposoby wykrywania warstw „kosmicznego pyłu” w skorupie ziemskiej stwarzają geologiczne dowody na to, że komety lub asteroidy kolidujące z Ziemią nie tylko pomogły oczyścić naszą planetę z dinozaurów, ale mogły także pomóc im osiągnąć ich pozycję około 200 milionów lat temu.
Dennis V. Kent, profesor geologii w Rutgers należy do zespołu geologów, którzy analizowali zarówno odciski kończyn, kości i roślin w ponad 70 miejscach na wschodzie Ameryki Północnej, jak i pył i zapis pola magnetycznego w czterech odpowiadających warstwach osadów w Newark Basin. Zespół opublikował wyniki swoich badań w artykule „Ascent of Dinosaurs Linked to an Iridium Anomaly at the Triassic-Jurassic Boundary” („Awans Dinozaurów Powiązany z Anomaliami Irydowymi na Przełomie Triasu i Jury”) 17 maja w czasopiśmie Science.
„Odkrycie irydu, tak powszechnego w kosmicznych obiektach, stwarza znacznik czasu dla uderzenia komety lub asteroidu” – powiedział Kent. -„Powiązanie odkryć z dowodami życia roślinnego i zwierzęcego pomoże nam dowiedzieć się, co zaszło„.
Przy pomocy technologii spektrometrycznej wysokiej rozdzielczości, wdrożonej przez Christiana Koeberla z University of Vienna w Austrii, naukowcy byli zdolni wyznaczyć poziom irydu z dokładnością cząstek na miliard. Kent podkreślił, że inne ważne odkrycie zostało dokonane w cienkiej strefie osadu, nieco poniżej przełomu triasowo-jurowego – występuje tam odwrócenie pola magnetycznego. Strefa, w której występuje odwrócenie pola magnetycznego może służyć jako znacznik granic zapisu geologicznego.
„Nasze badania potwierdzają teorię, że uderzenie komety, czy też może asteroidu około 200 milionów lat temu poprzedzało relatywnie szybki wzrost dominacji dinozaurów w okresie jury” – powiedział Kent. Zasugerował, że skutkiem zderzenia oczyściło się pole dla dinozaurów poprzez oczyszczenie powierzchni Ziemi z wielu współzawodniczących gatunków. „Dinozaury zaczęły dominację trwającą przez ponad 135 następnych milionów lat” – przypomniał.
Poza swoją pracą w Rutgers, Kent jest stowarzyszony z Lamont-Doherty Earth Observatory przy Columbia University, podobnie jak i współautorzy pracy – E.C. Rainforth i P.E. Olsen. Projekt powstał w wyniku inspiracji wcześniejszą pracą Olsena poświęconą przełomowi triasu i jury. Innymi współautorami są Koeberl i H. Huber z University of Vienna, H.-D. Sues z Royal Ontario Museum, A. Montanari z Osservatorio Geologio do Coldigiocom we Włoszech, S.J. Fowell z University of Alaska-Fairbanks i M.J. Szajna oraz B.W. Hartline – zbieracze skamielin z Reading.
