Rodzaj mgławicy – chmury zjonizowanej materii międzygwiezdnej, emitujące światło w różnych kolorach zależnie od swojego składu chemicznego i temperatury. Źródłem jonizacji mgławicy w większości przypadków są wysokoenergetyczne fotony pochodzące z pobliskiej gorącej gwiazdy. Jeśli gwiazda ogrzewająca obłok jest typu O lub B, to mgławica jest regionem typu HII. Jeśli jednak jest to umierająca gwiazda lub stary biały karzeł, to mamy do czynienia z mgławicą planetarną.

Młoda gwiazda najczęściej będzie jonizowała tę samą część obłoku, z którego powstała. Tylko duże i bardzo gorące mogą wyemitować wystarczającą ilość energii, by samodzielnie zjonizować większą część obłoku gwiazdotwórczego. Zazwyczaj obłoki są ogrzewane przez całe gromady młodych gwiazd.

Kolor mgławicy zależy od składu chemicznego i stopnia jonizacji (temperatury). Wodór jest najbardziej pospolitym składnikiem gazu międzygwiezdnego i jego energia jonizacji jest względnie niska – wobec tego, większość mgławic emisyjnych ma odcień czerwony. Jeśli temperatura jest wyższa, to także inne elementy się jonizują, wtedy widzimy mgławice o dodatkowych barwach, najczęściej zielonych i niebieskich.

Do najpiękniejszych mgławic emisyjnych należą obiekty NGC 7635 (zdjęcie niżej), M16 „Orzeł”(zdjecie nizej), M17 „Omega” (zdjecie niżej), Mgławica Rozeta (zdjęcie niżej).

W zdjęciach mgławic emisyjnych często widać ciemne plamy. Są to znajdujące się przed nimi mgławice ciemne, które blokują światło. Najbardziej znana taka kompozycja mgławicowa to Mgławica Koński Łeb.