Przejaw aktywności słonecznej – obłoki plazmy wyrzucane z chromosfery Słońca w wyniku jej uwięzienia w systemie pól magnetycznych chromosfery i koronie. Protuberancje dzielimy je na spokojne i wybuchowe. Protuberancje spokojne osiągają wysokość średnio około 30 000 kilometrów, a czas ich życia dochodzi do kilku miesięcy. Protuberancje wybuchowe najczęściej powstają jako wynik silnego rozbłysku i żyją od kilkunastu minut do kilkunastu godzin oraz oddalają się od Słońca na setki tysięcy kilometrów.

O ruchu materii w protuberancjach decyduje pole magnetyczne, które je przenika. Materia wyrzucona ze Słońca w trakcie protuberancji spływa następnie powoli ku jego powierzchni.

Temperatura protuberancji wynosi od tysiąca do kilku tysięcy K, jest zatem znaczni niższa niż temperatura otaczającej je korony. Wraz ze wzrostem wysokości, protuberancja ochładza się i rozpływa.

Ilość protuberancji w chromosferze zmienia się podobnie do liczby plam, ale występują przy tym na całej tarczy słonecznej.

Protuberancje obserwuje się na brzegu tarczy słonecznej za pomocą koronografów lub w czasie całkowitego zaćmienia Słońca. Na całej tarczy słonecznej, za pomocą filtrów Ha, są widoczne ich rzuty z góry, czyli włókna lub filamenty.