1 stycznia 2002 roku Jowisz znalazł się na ziemskim niebie po przeciwnej stronie niż Słońce. Oznacza to, że odległość Ziemia – Jowisz osiągnęła minimum i wynosi obecnie około 626 milionów kilometrów, czyli 4,19 razy więcej niż średnia odległość Ziemia – Słońce. Jasność Jowisza wynosi -2,6 wielkości gwiazdowej.
W opozycji Jowisz widoczny jest przez całą noc, wschodzi razem z zachodem Słońca i świeci ponad horyzontem aż do jego wschodu.
Nietrudno go na nocnym niebie odnaleźć. Obecnie jaśniej od niego świeci jedynie Księżyc. O północy Jowisz świeci spokojnym, jasnożółtym światłem wysoko na południowej stronie nieba w gwiazdozbiorze Bliźniąt. Na lewo od niego bez trudu dostrzec można Polluksa i Kastora – dwie najjaśniejsze gwiazdy w tej konstelacji.
Nieruchomo ustawiona dobra lornetka lub niewielki teleskop pozwolą na obserwacje czerwonawych pasów na powierzchni planety oraz czterech najjaśniejszych księżyców – Io, Europy, Ganimedesa i Kallisto. Prowadząc obserwacje przez kilkanaście dni można pokusić się o wyznaczenie ich okresu obiegu.
Jowisz to największa planeta w Układzie Słonecznym. Obiega Słońce raz na 11,9 lat po orbicie o wielkiej półosi równej 5,2 wielkiej półosi orbity naszej planety. Średnica Jowisza wynosi 143 tysiące kilometrów (11,2 razy więcej niż średnica Ziemi). Jego masa, wynosząca 1.9*1027 kilogramów, jest 318 razy większa od masy planety, po powierzchni której stąpamy.
