Zdjęcie w tle: ESO/Igor Chekalin
Gwiazdozbiór Sekstansu – lub Sekstantu, bo obie te nazwy są prawidłowe – leży na południowym niebie. Jest to słabo widoczny gwiazdozbiór, znajdujący się w rejonie równika niebieskiego. Konstelacja została stworzona przez polskiego astronoma Jana Heweliusza w XVII wieku.
Powyższa ilustracja pochodzi z dzieła Jana Heweliusza pod tytułem „Uranographia” i przedstawia rysunek sekstantu na tle tworzących jego konstelację gwiazd.
Sekstans to 47. co do wielkości konstelacja, jedna z 15 równikowych. W Polsce gwiazdozbiór widoczny jest zimą i wiosną. Nieuzbrojonym okiem można w nim zobaczyć 25 gwiazd. Konstelacja położona jest na południe od Lwa, sąsiaduje również z Hydrą i Pucharem. Należy do rodziny konstelacji Herkulesa m.in. z Koroną Południową, Centaurem, Wężem oraz Trójkątem Południowym.
Powyższy fragment mapy nieba przedstawia gwiazdozbiór Sekstantu w towarzystwie otaczających je konstelacji. Białymi okręgami oznaczone są obiekty katalogu Messiera.
Z konstelacją Sekstansu nie wiążą się żadne mity. Heweliusz pierwotnie nazwał konstelację Sextans Uraniae od instrumentu, którego używał do mierzenia pozycji gwiazd -sekstans to optyczny przyrząd do mierzenia wysokości ciał niebieskich nad horyzontem.
Sekstant firmy Carl Plath, model z ok. 1885 r.
Sekstans zawiera kilka godnych uwagi obiektów głębokiego nieba, wśród nich galaktykę NGC 3115, galaktyki spiralne NGC 3166 i NGC 3169. Najjaśniejszą gwiazdą w konstelacji jest Alfa Sextantis (α Sex) o jasności 4,49 magnitudo. Sekstans nie zawiera żadnych obiektów Messiera. Z konstelacją Sekstantu związany jest deszcz meteorów, występujący na przełomie października i listopada.
Zgrupowanie galaktyk w Sekstancie. Po lewej NGC 3169, po prawej NGC 3166, a w dolnym prawym rogu NGC 3165. Pierwsze dwie są związane grawitacyjnie.
Korekta – Matylda Kołomyjec
