Zdjęcie w tle: NASA, ESA, William Keel (University of Alabama, Tuscaloosa), and the Galaxy Zoo team
Mały Lew to niewielki i słabo widoczny gwiazdozbiór nieba północnego. W odróżnieniu od swego większego imiennika, Lwa, nazwanego przez Ptolemeusza, Mały Lew został wyodrębniony jako osobny gwiazdozbiór przez polskiego astronoma Jana Heweliusza w 1687 roku. Heweliusz stworzył konstelację z 18 gwiazd. W „Uranographii” gwiazdozbiór przedstawiony jest w postaci leżącego lwa. Nie są z nimi związane żadne legendy.
Powyższy obrazek pochodzi z pracy Heweliusza pod tytułem „Uranographia” i przedstawia wizję Małego Lwa na tle tworzących jego gwiazdozbiór gwiazd.
Mały Lew znajduje się pomiędzy Wielką Niedźwiedzicą na północy, Rakiem na południowym zachodzie, Rysiem na zachodzie i Lwem na południu. Na niebie konstelację można odnaleźć między tylnymi łapami Wielkiej Niedźwiedzicy a głową Lwa. Należy do rodziny gwiazdozbiorów Wielkiej Niedźwiedzicy wraz z Wolarzem, Żyrafą, Psami Gończymi, Warkoczem Bereniki, Koroną północną, Smokiem, Rysiem, i Małą Niedźwiedzicą. W Polsce widoczny jest od zimy do lata.
Powyższy fragment mapy nieba przedstawia gwiazdozbiór Małego Lwa w otoczeniu sąsiednich gwiazdozbiorów.
Co ciekawe, Mały Lew nie ma gwiazdy oznaczonej jako Alpha, chociaż istnieje Beta Leonis Minoris. Wydaje się, że wynika to z niedopatrzenia XIX-wiecznego angielskiego astronoma Francisa Baily’ego. Praecipua (albo 46 Leonis Minoris, 46 LMi), jest najjaśniejszą gwiazdą Małego Lwa. Jej jasność pozorna wynosi 3,83 magnitudo, a sama gwiazda znajduje się 94,9 lat świetlnych od Słońca. Beta Leonis Minoris to druga najjaśniejsza gwiazda w konstelacji i jednocześnie gwiazda podwójna. Mały Lew nie zawiera żadnych obiektów Messiera. Godne uwagi obiekty głębokiego nieba w Małym Lwie to Voorwerp Hanny, galaktyki Arp 107, galaktyki spiralne NGC 3432, NGC 3486 i NGC 3003.
Voorwerp Hanny to zielony obłok widoczny w środkowej części tego zdjęcia wykonanego przy okazji SDSS. Warto zwrócić uwagę na charakterystyczną dziurę w obłoku o średnicy 16 000 lat świetlnych.
Leo Minorydy to jedyny deszcz meteorów związany z tą konstelacją. Trwa od 19 do 27 października każdego roku i jest związany z kometą C/1739 K1 – powstał w wyniku jej rozpadu. Maksimum roju przypada na 23 października, jego aktywność jest niska, a obfitość wynosi dwa meteory na godzinę. Prędkość meteorów z roju jest wysoka i wynosi 62 km/s. Jest to niewielki deszcz i można go zobaczyć tylko z półkuli północnej.
Korekta – Matylda Kołomyjec
